Η Τουρκία επιδίδεται σε μία σειρά στρατηγικών αιφνιδιασμών, τόσο σε στρατιωτικό – επιχειρησιακό όσο και σε διπλωματικό και ψυχολογικό επίπεδο. Κι αυτό όχι μόνον εις βάρος της χώρας μας, αλλά και των εταίρων της, αδελφών και φιλίων δυνάμεων, όπως η Κύπρος και η Ιταλία. Η δε συνεργασία της Τουρκίας με τη Ρωσία, βάλλει πρακτικά και κατά των ΗΠΑ και των λοιπών ισχυρών που πρωταγωνιστούν στο ΝΑΤΟ.
Το πλεονέκτημα της γείτονος είναι το αναθεωρητικό και άρα απρόβλεπτο στοιχείο στην πολιτική της, η οποία αντιπαρατίθεται με ένα σύνολο χωρών, περιορισμένων στο πλαίσιο που ορίζει την διατήρηση του λεγομένου status-quo. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αδυναμία αποτροπής των αιφνιδιασμών αυτών, που συχνά δημιουργούν επικίνδυνα τετελεσμένα προς μελλοντική χρήση από την γείτονα.
Όσο για την Ελλάδα, με την υπάρχουσα πολιτική ηγεσία, η οποία, πέραν της ελλείψεως σοβαρότητος και ιδεολογικού ερείσματος, παρουσιάζεται με πολλαπλά κέντρα λήψεως αποφάσεων και επικοινωνίας. Ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης επιδίδεται σε λεκτικό αντάρτικο, ο Υφυπουργός του, άλλοτε του πετά «σπόντες» και άλλοτε «δυναμιτίζει» την ατμόσφαιρα, λέγοντας το προφανές, ότι βιώνουμε έναν «ακήρυχτο πόλεμο» – υβριδικό θα τον αποκαλούσα εγώ, ενώ για το Μαξίμου όλα είναι μέλι-γάλα. Γεννώνται δε υποψίες ότι δεν υφίσταται ουσιαστικά ΕΥΠ, που θα μπορούσε μέχρι έναν βαθμό να προλαμβάνει τους παραπάνω αιφνιδιασμούς. Δεν υπάρχει ούτε πρόληψη, ούτε πρόβλεψη και κατά συνέπειαν ούτε σχεδιασμός.
Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι η κυβέρνηση επαφίεται στην προστασία που υποτίθεται παρέχουν οι διεθνείς συμμαχίες της χώρας μας. Η Ελλάδα όμως, βρίσκεται στη χειρότερη θέση που θα μπορούσε και είναι αμφίβολο, όσο τουλάχιστον η Τουρκία παραμένει στο ΝΑΤΟ, το κατά πόσο ακόμη και οι ίδιες οι ΗΠΑ, με την επικρατούσα κατάσταση στο εσωτερικό τους, θα μπορούσαν να παρέμβουν, όπως το έκαναν τη δεκαετία του ’90. Είναι βλέπετε και η απουσία της Ελλάδος από τα μέτωπα που οι ΗΠΑ άνοιξαν στο πρόσφατο παρελθόν. Αν δει κανείς συγχρόνως την προνομιακή αντιμετώπιση που είχαν χώρες που έπραξαν το αντίθετο, όπως η Πολωνία, μπορεί εύκολα να αντιληφθεί ότι πληρώνουμε και παλαιές αμαρτίες.
Την ίδια στιγμή, ο λαός δεν συμμερίζεται την «ψυχραιμία» της ηγεσίας. Επιζητά το λεγόμενο «Ισοδύναμο Τετελεσμένο» στις τουρκικές προκλήσεις ή τουλάχιστον την αίσθηση, ότι αυτό θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να υπάρξει. Βλέποντας την κυριαρχία της πατρίδος του επί των εδαφών της να χάνεται αναντίρρητα, δεν είναι διόλου περίεργες ενέργειες όπως αυτή των τριών νεαρών ακριτών, οι οποίοι επεχείρησαν με το δικό τους τρόπο να επισφραγίσουν αυτήν την κυριαρχία. Όσοι μιλούν για «ιδιωτική εξωτερική πολιτική», ας μας πουν πρώτα ποια είναι η επίσημη της πολιτείας.
