Ο μέσος πολίτης, θα επιθυμούσε από έναν νόμο να διαφυλάττει τα δικαιώματά του. Τέτοια είναι η απρόσκοπτη χρήση κοινωφελών υπηρεσιών, είτε αυτές προέρχονται από το δημόσιο είτε από ιδιωτικά ολιγοπώλια ή μονοπώλια. Είναι επίσης η δυνατότητά του να μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του χωρίς να μετατρέπεται σε όμηρο ή «Ιφιγένεια» στον βωμό της επιτεύξεως συνδικαλιστικών αιτημάτων.
Δυστυχώς, ο όλος δημόσιος διάλογος για τις απεργίες εξαντλήθηκε στο αν θα αποφασίζονται με βάση το ένα τρίτο ή ένα δεύτερο των ταμιακώς εντάξει μελών ενός σωματείου. Αστεία πράγματα και αδιάφορα για έναν πολίτη.
Είναι όμως ευκαιρία να ζητήσω – μάταια, το ξέρω – από τους πολιτικούς άρχοντες της χώρας μας, κυβερνόντες και αντιπολιτευομένους, να σκύψουν πάνω στο πρόβλημα του περιορισμού των ελευθεριών των πολιτών από την υπερβάλλουσα άσκηση των ελευθεριών επαγγελματικών, κοινωνικών και πολιτικών ομάδων, μεγάλων ή μικρών. Άλλωστε, θεμελιώδες δόγμα στη δυτική νομική επιστήμη είναι το ότι η ελευθερία του καθενός σταματά εκεί που ξεκινά του άλλου.
Μαζί με τις απεργίες που μας ταλαιπωρούν, πολύ πιο οξύ είναι το πρόβλημα που γεννάται από τις συναθροίσεις και τις πορείες. Κι ο λόγος είναι απλός: Δεν υπάρχει νομοθεσία να πλαισιώσει το σχετικό άρθρο του Συντάγματος (Άρθρο 11), όπως για τις απεργίες (Ν. 1264/82). Για το συναθροίζεσθαι υπάρχουν μόνο κάτι βασιλικά διατάγματα από «Επταετίας» και κάποια περιορισμένου νομικού κύρους διατάγματα, εγκύκλιοι και αποφάσεις που εξεδόθησαν περιπτωσιολογικά και φωτογραφικά κατά την μεταπολίτευση.
Και είναι πολλές οι ασάφειες που γεννά το Σύνταγμα. Λέει π.χ.: «Οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται…». Άρα, όταν συνέρχονται οι αλλοδαποί, όπως εκείνοι που συνεκρούσθησαν πρότινος με τους οπαδούς του ΠΑΟΚ τους «μπουζουριάζουμε»; Μακάρι! Λέει επίσης: «Οι υπαίθριες συναθροίσεις μπορούν να απαγορευτούν […] αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, σε ορισμένη δε περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής, όπως νόμος ορίζει.» Νόμος όμως δεν υπάρχει.
Πάνω λοιπόν από τα όποια αιτήματα οποιασδήποτε ομάδος ή φορέως, υπάρχουν η ελευθερία, η ιδιοκτησία και η ασφάλεια των πολιτών. Όταν δε αυτά παραβιάζονται κατάφορα και μάλιστα σε μία καθημερινή βάση, ουδείς καλείται να πληρώσει. Και πώς να γίνει αυτό, εφόσον δεν υπάρχουν νόμοι, που να βάζουν κανόνες και να προϋποθέτουν ποινικές και αστικές ευθύνες νομίμων εκπροσώπων ή της ιδίας της πολιτείας. Μήπως έτσι βολεύει;
