Πολλοί κάνουν το λάθος να εστιάσουν στις ομοιότητες και τις διαφορές των φετινών συλλαλητηρίων για τη Μακεδονία με εκείνο του 1992. Τα μόνα συγκρίσιμα στοιχεία όμως είναι ποσοτικά, πεδίο δόξης λαμπρό για «λάθη» και λάθη.
Πέραν τούτου, το 1992 ουδείς ουσιαστικά, πλην ελαχίστων αριστερών, είχε αποτολμήσει να χλευάσει και να απαξιώσει τη λαϊκή βούληση. Ουδείς είχε καθυβρίσει τους διαδηλωτές ως γραφικούς, ακραίους, κουτούς και… «χριστιανοταλιμπάν». Όλη η πολιτική ηγεσία της χώρας είχε συμπαρασυρθεί, ως όφειλε, από τη λαϊκή απαίτηση. Μοιραία το μέτωπο ήταν εθνικό και προς τούτο η ομόφωνη απόφαση του τότε συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, ευαγγέλιο για τους σημερινούς διαδηλωτές.Αν λοιπόν αναζητάμε συγκρίσιμα μεγέθη, πρέπει να ανατρέξουμε στο πολύ πιο πρόσφατο παρελθόν. Οχι όμως στη χώρα μας. Αν υπάρχει ένα στοιχείο το οποίο είναι συγκρίσιμο, σε διεθνή κλίμακα μάλιστα, είναι αυτό της απολύτου απαξιώσεως της γνώμης της πλειονότητος των πολιτών σε διάφορα ζητήματα, ακόμη και όταν αυτή εκφράζεται με ψήφο και όχι απλά διά βοής.
Εύκολα μπορεί κανείς να θυμηθεί τους χαρακτηρισμούς που δώριζαν αφειδώς οι βρετανικές αλλά και ευρωπαϊκές ελίτ στους υποστηρικτές του Brexit. Αγράμματοι, χωριάτες, λευκοί, ρατσιστές, επιπόλαιοι και μισαλλόδοξοι. Τα ίδια ακούσαμε και για τους ψηφοφόρους του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ. Ανάλογη ήταν και η αντιμετώπιση των ψηφοφόρων του Νόρμπερτ Χόφερ στην Αυστρία, όπου κατάφεραν να μην εκλεγεί πρόεδρος κάνοντας νοθεία και, όταν αυτή απεκαλύφθη, αντί να τον στέψουν, τον έστειλαν εκ νέου σε εκλογές.
Κι όπου όμως η ηγεσία εναρμονίζεται με τις απαιτήσεις του έθνους που εκπροσωπεί, μπαίνει στο στόχαστρο η ίδια, από τον ίδιο εσμό ελιτιστών πολιτικών και δημοσιογραφικών ανδρεικέλων, εργολάβων διάφορων συμφερόντων και ιδεοληψιών. Ξεχνάει κανείς πώς αντιμετωπίζεται ο Βίκτορ Ορμπαν για την απόφασή του να μετατρέψει τη χώρα του σε ένα απόρθητο για λαθρομετανάστες και πρόσφυγες φρούριο; Είναι άραγε αδιάφορο πώς έχουν στοχοποιηθεί οι χώρες του Βίζεγκραντ ή και ο Ντόναλντ Τουσκ, που, αν και ανήκων σε αυτές τις ελίτ, υπερασπίζεται το δικαίωμα της πατρίδας του, της Πολωνίας, να αντιστέκεται στην πολιτική των ανοικτών για πρόσφυγες και λαθρομετανάστες συνόρων;
Πιστοί υπηρέτες της περιθωριοποιήσεως των πολλών από τους «σοφούς» ολίγους, είναι και τα συστημικά, τοπικά και διεθνή ΜΜΕ, που δεν χάνουν ευκαιρία να δικαιώσουν τη ρήση του Αμερικανού προέδρου, ο οποίος τα χαρακτήρισε ανέντιμα (crooked media), τις δε ειδήσεις που αναπαράγουν ψεύτικες (fake news). Μια σύντομη αναζήτηση στο τι αναμετέδωσαν τα διεθνή μέσα για τη Θεσσαλονίκη αρκεί. Ενδεικτικά, το Al Jazeera εικονογράφησε τη σχετική είδηση με έναν παππού ντυμένο σαν «χελωνονιντζάκι», ενώ οι διαδηλωτές ήταν… 50.000! Τώρα βέβαια το γύρισαν…
Το συλλαλητήριο στην Αθήνα δεν ήταν απλά μια διαμαρτυρία για το Μακεδονικό. Ήταν η ελληνική έκδοση της βοερής απαιτήσεως των εθνών από τους εκλεκτούς τους να εκπροσωπήσουν τη βούληση και τα συμφέροντά τους, όπως δεσμεύτηκαν. Και δεν είναι φυσικά τυχαίο, ότι οι μεγάλες ή μικρές ομάδες πολιτών, τα κόμματα, οι φορείς και τα πρόσωπα που στοχοποιούνται εκφράζουν αιτήματα και πολιτικές με πατριωτικό πρόσημο.
Ανήμερα του προηγουμένου συλλαλητηρίου, αναφερόμενος στην εθνική συνείδηση και συγκρίνοντας το συλλαλητήριο με τις συνάξεις των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα, κάποιος γνωστός αρθρογράφος μεγάλης εφημερίδας έγραψε ότι «τα χρόνια πέρασαν, οι Αγανακτισμένοι πήραν την κυβέρνηση, όμως οι σχέσεις της εθνικής συνείδησης με την πορνογραφία της (σ.σ.: της εθνικής συνειδήσεως) δεν άλλαξαν». Ολοι όμως διακρίναμε τότε στους Αγανακτισμένους μια Ελλάδα διχασμένη, που δεν ήξερε τι ήθελε.
Οι σημερινοί διαδηλωτές αντιπροσωπεύουν πάνω από 60% του ελληνικού λαού. Ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν: Ομόφωνα αρνούνται την εκχώρηση του ονόματος στο γειτονικό κράτος. Απέναντί τους έχουν έναν εκλεγμένο από τους ιδίους πολιτικό θίασο, απαρτιζόμενο από κάποιους που συμφωνούν εμμέσως ή αμέσως να προδώσουν τη βούληση των Ελλήνων, υποκρινόμενοι ότι διαφωνούν μεταξύ τους για το πώς θα την εκφράσουν καλύτερα.
Και να σκεφτεί κανείς ότι όλοι μαζί αυτοί οι διαφωνούντες – συμφωνούντες εξελέγησαν από ένα 56%, ποσοστό πολύ μικρότερο από αυτό που εκπροσωπείται στο σημερινό συλλαλητήριο από τους απλούς πολίτες. Μάταια, θα πουν κάποιοι. Το πλήγμα όμως απέναντι στον ελιτισμό, στην αλαζονεία και την εθνοφοβία είναι τεράστιο. Μια σπουδαία παρακαταθήκη για ένα μέλλον ελεύθερο και ελληνικό.
