Σε μια χώρα, όπου ακόμη και μία διαδήλωση δέκα αντιπολιτευτικών θα περικυκλωθεί από τουλάχιστον διπλάσιους αστυνομικούς είναι λίγο δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαπών αλωνίζουν ανεξέλεγκτοι σε όλη την επικράτειά της. Είναι λίγο δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι το συγχρονισμένο άνοιγμα των νοτίων συνόρων της Τουρκίας με εκείνο των βορειοδυτικών και δυτικών είναι αποτέλεσμα αδυναμίας του πιο αυταρχικού, αστυνομικού και στρατοκρατικού κράτους της Ανατολικής Μεσογείου.
Από το 2011, η Τουρκία των 75 εκατομμυρίων αποτελούσε τον «υδατοφράχτη» της Ευρώπης, όπως τον αποκαλεί σημερινό δημοσίευμα της Frankfurter Allgemeine. Σε καλά οργανωμένους καταυλισμούς και στρατόπεδα μέσα σε μία τετραετία κατέλυσαν περισσότεροι πρόσφυγες από την Συρία και το Ιράκ απ’ όσους στο ίδιο διάστημα είχε αποδεχθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση των 500 εκ. κατοίκων.
Ο Ερντογάν είχε δεσμευθεί να μην τους αφήσει να περάσουν στη Δύση και το τηρούσε μέχρι και το καλοκαίρι. Βλέποντας όμως το κόμμα του να χάνει την πλειοψηφία και στις επερχόμενες εκλογές του Νοεμβρίου να κινδυνεύει να απολέσει ολοσχερώς την εξουσία, ο πανίσχυρος Τούρκος ηγέτης αλλάζει τροπάριο για να αποφύγει περαιτέρω λαϊκή δυσαρέσκεια από την αυξημένη παρουσία των προσφύγων.
Αποφάσισε λοιπόν να αξιοποιήσει τον τεράστιο αριθμό των προσφύγων και λαθρομεταναστών που κατέλυσε στην χώρα του ως μέσο πίεσης απέναντι στην Ευρώπη. «Απογοητευμένος από έναν κόσμο που δεν δείχνει διατεθειμένος να ακολουθήσει το δικό του σχέδιο για ειρήνευση στην Συρία (δηλ. με πόλεμο κατά του Άσαντ και την δημιουργία εν συνεχεία μίας αποστρατικοποιημένης ζώνης στο βόρειο τμήμα της χώρας), ο Ερντογάν αποφάσισε να σπρώξει τις μάζες των προσφύγων προς την Ευρώπη. Όποιος δεν θέλει ν’ ακούσει πρέπει και να αναλάβει. Κι αυτό φυσικά μπορεί εύκολα να λειτουργήσει, αφού οι άνθρωποι αυτοί επιθυμούν ούτως ή άλλως να εγκαταλείψουν προς Δυσμάς τη χώρα του Ερντογάν», γράφει η FAZ.
Ο Τούρκος ηγέτης μπορεί έτσι πολύ εύκολα να απαλλαγεί από τους ενοχλητικούς για τους πολίτες της χώρας πρόσφυγες και λαθρομετανάστες και συγχρόνως να ασκήσει έντονες πιέσεις προς την Ε.Ε. και ειδικά την Γερμανία για να εξυπηρετήσει τα δικά του γεωπολιτικά συμφέροντα. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο, που ήδη ξεκίνησε ένας διεθνής διάλογος για άμεση επίλυση του Συριακού ζητήματος. Ούτε φυσικά είναι τυχαίο ότι ο διεθνώς απαξιωμένος Σύρος Δικτάτωρ Άσαντ βιώνει ξαφνικά μία διπλωματική ανάσταση, ανακηρυσσόμενος ως παράγων σταθερότητος. Και δεν είναι επίσης τυχαίο το ότι η μέχρι τούδε απομονωμένη Ρωσία αποκτά ξαφνικά πολιτικό ρόλο στο παιχνίδι, αναγνωρισμένο ακόμη και από τις ΗΠΑ.
Υπάρχουν πολλοί ενδιαφερόμενοι Τρίτοι σε αυτήν την μεσανατολική σύρραξη, στους οποίους ο μεταναστευτικός οργασμός ταιριάζει γάντι. Όσο λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Γερμανία αδυνατούν να βρουν αποτελεσματικές λύσεις για την φύλαξη των εξωτερικών συνόρων και συγχρόνως οργανώνουν «happenings» υποδοχής για τις ορδές των εποίκων που διαπερνούν με άνεση τα ανύπαρκτα σύνορά τους, τόσο οι μάζες αυτές θα αποτελούν έναν τεράστιο εκρηκτικό μηχανισμό στα χέρια ποικίλων γεωπολιτικών συμφερόντων.
