Ένα χρόνο ακριβώς, μετά τον αιφνίδιο θάνατο του «Ματατζή της καρδιάς μας», Δαρείου Λυκιαρδόπουλου, ήρθε η εικόνα ενός αστυνομικού των ΜΑΤ να κείτεται αβοήθητος και ενός πολίτη να τον κτυπά μετά μανίας. Μια εικόνα που εξοργίζει. Μια εικόνα που γεννά την απαίτηση της πλειονότητας του ελληνικού λαού, τέτοιοι αλήτες να τιμωρούνται παραδειγματικά. Είναι μία εικόνα που κάνει το γύρο του κόσμου και στο μυαλό του κάθε ανθρώπου παράγει αυτομάτως μία σύγκριση με το τι θα συνέβαινε σε ανάλογη περίπτωση στη χώρα του.
Είτε μιλούσαμε για δυτικές χώρες είτε για ανατολικά αυταρχικά καθεστώτα είτε για λατινοαμερικανικές δικτατορίες είτε για αφρικανικές μπανανίες, η αστυνομία αναγνωρίζεται ως ένας θεσμός απαραίτητος για τη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής, την τήρηση των νόμων και τη διαφύλαξη του κοινού περί δικαίου αισθήματος των πολιτών. Σίγουρα, σε αυταρχικά καθεστώτα, η αστυνομία αποτελεί κυρίως εργαλείο καταστολής. Σίγουρα, η διαφθορά διεισδύει σε κάθε αστυνομικό σώμα, όπου κι αν είναι αυτό. Σίγουρα, υπάρχουν αστυνομίες που επιδεικνύουν υπερβάλλοντα ζήλο ή κατάχρηση εξουσίας.
Πουθενά ωστόσο, δε θα συναντήσει κανείς την απαξίωση που υφίσταται το αστυνομικό σώμα στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα του 2018 ο αστυνομικός είναι η ορντινάντσα του κάθε Μαυρογυαλούρου, του κάθε βυσματία που θέλει να επιδείξει «πρόσωπο» στην κοινωνία, πειθήνιος πραίτορας του κάθε ιδεοληπτικού Υπουργού και δούλος κάθε κοινωνικής διαστροφής.
Δούλος, διότι οι αποδοχές αυτών των ανθρώπων, που θέτουν καθημερινά σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα, τη ζωή τους την ίδια, αλλά και την αξιοπρέπειά τους φαντάζουν απλά ελεημοσύνη. Χωρίς ουσιαστικά ωράρια και στοιχειωδώς τηρουμένους εργασιακούς κανόνες, χωρίς υλικοτεχνική υποστήριξη και κυρίως χωρίς τον απαιτούμενο σεβασμό, τόσο από την πολιτεία όσο και από τους πολίτες, οι αστυνομικοί αποτελούν τους είλωτες της κοινωνίας μας.
Τους φτύνουν, τους υβρίζουν, τους κτυπούν, τους καίνε, τους πυροβολούν, τους δολοφονούν. Κι αυτά για ένα ξεροκόμματο και ένα «εύγε» από τον ιεραρχικά προϊστάμενό τους. Τα ειδικά σώματα της αστυνομίας μάλιστα, υφίστανται άνευ προηγουμένου ταπεινώσεις, έχοντας συγχρόνως μονίμως την εντολή, να μην απαντούν, να μην αντιδρούν, να μην αμύνονται και μόνον να εκτονώνουν.
Γιατί όλ’ αυτά; Γιατί απλούστατα στην Ελλάδα οι αστυνομικοί είναι κάτι σαν τους Αμερικανούς. Στο αριστερό ελληνικό κράτος, το μίσος για την αστυνομία είναι τόσο βαθιά ριζωμένο, όπως αυτό κατά των ΗΠΑ. Θα μισούσαν την αστυνομία, ακόμη κι αν ανασταινόταν ο Άρης Βελουχιώτης και ανελάμβανε την ηγεσία της, όπως θα μισούσαν τις ΗΠΑ, ακόμη κι αν στο τιμόνι τους ήταν ο Στάλιν ο ίδιος.
