Αρθρογραφία

Πολάκης vs Elite

Παναγιώτης Δούμας / Σάββατο, 23 Φεβρουαρίου 2019

Ο Παύλος Πολάκης είναι προκλητικός τύπος. Βρίζει δημοσιογράφους, καπνίζει στις συνεντεύξεις Τύπου, καταχράται την εξουσία του για να πάρει δάνειο, επιτίθεται στον κεντρικό τραπεζίτη και τον ηχογραφεί παράνομα, και δεν αφήνει να πέσει τίποτα κάτω. Εξασφαλίζει έτσι δημοσιότητα που τον καθιστά, αφενός, το πιο προβεβλημένο στέλεχος της κυβερνήσεως και, αφετέρου, σάκο του μποξ για κάθε αντιπολιτευόμενο.

Ψηλός Κρητίκαρος, Σφακιανός, χιουμορίστας, μουστακαλής και μερακλής, με τη μαντινάδα στο στόμα. Χορεύει ζεϊμπεκιές και διατηρεί αυτό το καθ’ όλα οικείο για τον μέσο Ελληνα προφίλ ως κόρην οφθαλμού. Δεν ακολούθησε το «λίφτινγκ» του αρχηγού του και, αν μη τι άλλο, εν αντιθέσει με τον Τσίπρα, δεν θα μπορούσε ποτέ κανείς να τον φανταστεί με γραβάτα. Ο Πολάκης είναι ο κλασικός λαϊκός μάτσο «Ελληναράς».

Αυτό που πολλοί αντιπολιτευόμενοι δεν καταλαβαίνουν είναι ότι ο Παύλος Πολάκης θα επανεκλέγεται όσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα περνάει το εκλογικό όριο του 3%, εκτός κι αν του στερηθούν τα πολιτικά δικαιώματα. Κι όχι μόνον διότι διαθέτει ένα τόσο συμβατό με τον λαό -έστω και καθ’ υπερβολήν- προφίλ, αλλά κυρίως διότι συγκρούεται με στερεότυπα, που ο μέσος Ελλην, ακόμη και ο πιο ακραιφνής δεξιός και αντιαριστερός, μισεί.

Η αντιδικία του με τον μακαρίτη Βασίλη Μπεσκένη δεν τον βλάπτει. Τον είχα γνωρίσει μια φορά τον άνθρωπο και θα συμφωνήσω ότι ήταν συμπαθέστατος. Πόσοι όμως είναι οι Eλληνες που γνώρισαν τον Μπεσκένη; Σίγουρα, ελάχιστοι. Αντιθέτως, οι Ελληνες γνωρίζουν τους δημοσιογράφους μέσα από το γυαλί και τους ταυτίζουν με το λογότυπο που βρίσκεται σε κάποια από τις πάνω γωνίες της οθόνης.

Ο Πολάκης συγκρούεται με τους αντιπαθείς για τον Ελληνα δημοσιογράφους και μάλιστα προκαλεί τη συντεχνία τους, προσελκύοντας τα πυρά μέχρι και της «Εφημερίδας των Συντακτών». Τσακώνεται μονίμως δημοσίως με τον Αδωνι. Αυτός με τη βαριά φωνή και την κρητική προφορά κι ο Αδωνις με… τον γνωστό τρόπο. Συγκρούεται με τον σημιτικό Στουρνάρα που συνέδεσε το όνομά του με τον κυνισμό που θέλει τις τράπεζες να έχουν μεγαλύτερη αξία από τους ανθρώπους. Συγκρούεται και με τον ελιτισμό και με έναν βλακώδη μιμητικό επαρχιωτισμό, φουμάροντας το τσιγάρο του δημοσίως, αδιαφορώντας για τους νόμους που επέβαλαν οι ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες.

Σίγουρα, στη θέση του δεν θα έκανα τίποτε απ’ όλα αυτά. Δεν θα έβριζα δημοσιογράφους, δεν θα κάπνιζα on camera και δεν θα ηχογραφούσα τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος. Ομως αυτό δεν θα με χαρακτήριζε ιδεολογικά. Συγκρίνετε την εικόνα του μουστακαλή Παύλου Πολάκη και του Κυριάκου με τη «Wall Street Journal» και το εσπρεσάκι.

Πού νιώθετε πιο κοντά; Οχι πού θα θέλατε να είστε πιο κοντά. Πολλώ δε μάλλον, να θυμάστε ότι ο Πολάκης είναι προϊόν της ηγεμονίας της Αριστεράς και ο Κυριάκος με το εσπρεσάκι τιμά την Αριστερά για τους αγώνες της.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία»

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *