Έχω ξαναγράψει ότι οι φωτογραφικοί νόμοι είναι ντροπή για την κυβέρνηση και κάθε κυβέρνηση, είτε εξυπηρετούν οικονομικές σχέσεις και συμφέροντα είτε έχουν πολιτικό σκοπό ή έστω ιδεολογικό πρόσημο, όπως προφασίζονται.
Θέλουν τάχα να προστατέψουν τη δημοκρατία αυτοί που είναι έτοιμοι να τη βιάσουν για πολλοστή φορά. Τραγική ειρωνεία και συνάμα υποκρισία είναι ότι ο ένας εκ των νομοθετούντων υπουργών έκανε τα πρώτα πολιτικά του βήματα ως Γενικός Γραμματέας Νεολαίας σε ένα κόμμα που ιδρύθηκε από εκτίοντα τότε ισόβια κάθειρξη Γεώργιο Παπαδόπουλο. Κι όμως, επί ΠΑΣΟΚ τότε, δε βρέθηκε υπουργός που να προτείνει έστω την απαγόρευση του κόμματος αυτού.
Αλλά έτσι είναι, τα γραμμάτια της πολιτικής «νομιμοποίησης» είναι βαριά και πολλά. Για να αναστηθείς πολιτικά πρέπει να πατήσεις πάνω σε πολλά πολιτικά πτώματα, να απεμπολήσεις τις πολιτικές σου καταβολές και τις ιδέες που σε οδήγησαν εκεί που είσαι και να ξεχάσεις τι θα πει φιλία, τι θα πει συντροφικότητα. Μία εγγυημένη συνταγή για την επιτυχία η συμπόρευση με το διάολο, που κάποτε εμάχεσο με πάθος.
Ο λαός είναι όμως σοφός και λέει: Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες. Τέτοιες ενέργειες αποτελούν συνταγματική εκτροπή και απειλούν ανά πάσα στιγμή και τους ίδιους τους εμπνευστές τους. Γι’ αυτό και δεν επιχαίρω καθόλου για μία τέτοια εξέλιξη, παρ’ ότι αυτή πιθανότατα θα εγκυμονούσε πολιτικά οφέλη για το κόμμα μου.
