Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, στα μέσα του προηγουμένου μηνός είχε δηλώσει ότι «ο ιός του αντιφιλελευθερισμού προκαλεί παρόμοια συμπτώματα, τόσο στην Ευρώπη όσο και εκτός αυτής. Οι φορείς του αντιπαθούν την Ευρωπαϊκή Ένωση και έτσι χαίρονται για το BREXIT. Δεν θέλουν την διαατλαντική αλληλεγγύη και προωθούν τον απομονωτισμό. Λοξοκοιτούν προς τον Πούτιν και υποστηρίζουν τον Τραμπ.»
Έναν μήνα νωρίτερα βέβαια, στον απόηχο ακόμη του BREXIT, σε επιστολή- πρόσκληση προς τους 27, για τη Σύνοδο Κορυφής της Μπρατισλάβα, ο Τουσκ έκανε έκκληση για λιγότερη «πολιτική ορθότητα» και για προστασία των Ευρωπαίων από την τρομοκρατία, την ανασφάλεια και την παγκοσμιοποίηση.
Οι δηλώσεις του Πολωνού πολιτικού αντικατοπτρίζουν δύο πράγματα. Την ανησυχία της ευρωπαϊκής «Κεντροδεξιάς» για το πολιτικό της μέλλον και την επικοινωνιακή γραμμή της απέναντι στην ταχεία άνοδο των ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων ταυτότητος. Η Μαρίν Λεπέν, ο Στράχε, ο Βίλντερς, ο Φάρατζ, ο Φαήλος Κρανιδιώτης στην Ελλάδα, αλλά και ο Βίκτωρ Όρμπαν που ανήκει στο Ε.Λ.Κ. είναι οι «αντιφιλελεύθεροι» και «αντιευρωπαϊστές», φίλοι του Πούτιν και του Τραμπ. Αληθεύει όμως αυτή η κατηγορία;
Φυσικά και όχι. Οι συγκεκριμένοι ηγέτες, χωρίς να ταυτίζονται απόλυτα μεταξύ τους, ποτέ δεν απεκήρυξαν την Ευρωπαϊκή Ένωση ως έναν φορέα συνεργασίας μεταξύ των Ευρωπαϊκών κρατών. Αντίκεινται όμως σθεναρά στον χαρακτήρα που το ευρωπαϊκό οικοδόμημα έχει πάρει. Έναν χαρακτήρα που επιδιώκει την εξάλειψη των εθνικών ταυτοτήτων, την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας και την επιβολή της πολιτικής ορθότητος μέσω μίας αδυσώπητης μηχανικής κι ενός ασελγούς παρεμβατισμού στους θεσμούς και τα ήθη κάθε χώρας.
Κι ο αντιφιλελευθερισμός, από πού προκύπτει; Από πότε, ένας φιλελευθερισμός που οριοθετείται από το εθνικό συμφέρον παύει να είναι φιλελευθερισμός; Είναι τόσο επικίνδυνο το αίσθημα επιβίωσης εθνικών κρατών και κατ’ επέκτασιν εθνών; Είναι τόσο μεμπτό και ανελεύθερο τα όρια της ελευθερίας να τα θέτουν τα εθνικά κράτη και όχι μία άχρωμη και άοσμη γραφειοκρατική ελίτ; Ο «αντιφιλελευθερισμός» κατά τον Ντόναλντ Τουσκ είναι ουσιαστικά η άρνηση των εθνών να απωλέσουν την ταυτότητά τους. Είναι η αντίδραση σε μία εξέλιξη, για την οποία τα ευρωπαϊκά έθνη στην συντριπτική τους πλειονότητα ποτέ δεν ερωτήθηκαν. Τουναντίον, χειραγωγήθηκαν και οδηγήθηκαν ως πρόβατα στην σφαγή. Μία σφαγή που πραγματοποιείται καθημερινά μέσω της σταδιακής αποστέρησης ατομικών δικαιωμάτων και του κηρύγματος πολιτικά ορθών δογμάτων.
Η μετα-σοβιετική «φιλελεύθερη» Ρωσία ήταν μια χώρα παραδομένη στον ανεξέλεγκτο φιλελευθερισμό τύπου Τουσκ, με τις υποδομές και τους πόρους της να ιδιωτικοποιούνται ανεξέλεγκτα, βυθισμένη στην ανομία, παραδομένη στο έλεος δυτικών ΜΚΟ που είχαν αναλάβει εργολαβικά να σκυλέψουν το πτώμα και έναν λαό της να πεινάει υπό το απλανές βλέμμα ενός αρεστού στην Δύση παρακμιακού μέθυσου. Η «αντιφιλελεύθερη» Ρωσία έχει μία οικονομία πολύ πιο σταθερή, που η ίδια η Δύση προσπαθεί να ανατρέψει, ένα αποκατεστημένο κύρος και έναν ηγέτη που ο λαός τον λατρεύει.
Η ευρωπαϊκή ελίτ φοβάται τώρα ότι, αν στις Η.Π.Α. εκλεγεί ο αντισυμβατικός Τραμπ, που εχθρεύεται την πολιτική ορθότητα, ζητά δυναμική αντιμετώπιση του ISISκαι αυστηρές μεταναστευτικές πολιτικές, αυτό θα δώσει ώθηση στα κινήματα ταυτότητος που αναπτύσσονται στην Ευρώπη. Γι’ αυτό άλλωστε και ο Τουσκ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ως προς την αντίδραση που γεννά στα ευρωπαϊκά έθνη η πολιτική ορθότητα.
Όλοι οι πολίτες του δυτικού κόσμου, τα τελευταία χρόνια αποστασιοποιούνται από τα κοινά και όταν ψηφίζουν, το κάνουν με την λογική ότι -ούτως ή άλλως- το τι μέλλει γενέσθαι είναι προαποφασισμένο από άλλους, με συνήθη ύποπτο τις ΗΠΑ. Μια εκλογή Τραμπ, μετά και τον αδυσώπητο πόλεμο που αυτός υπέστη από όλο το πολιτικό φάσμα των ΗΠΑ, ανεξαρτήτως του πώς ο ίδιος θα κυβερνήσει, θα εξαλείψει την μεμψιμοιρία όχι μόνον στους Αμερικανούς αλλά και στους Ευρωπαίους πολίτες και θα ξυπνήσει μέσα τους την αίσθηση ότι μπορούν οι ίδιοι να αποφασίζουν για το μέλλον τους.
Οι δυνάμεις της λεγομένης ευρωπαϊκής «κεντροδεξιάς» θα αναγκαστούν να μετακινηθούν δεξιότερα, ώστε να μην αφήσουν ελεύθερο γήπεδο για τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα, τα οποία θα λάβουν εξαιρετική ώθηση. Τα πρώτα αποτελέσματα θα φανούν στις εκλογές της Αυστρίας, στις 4 Δεκεμβρίου, όπου αν ο υποστηριζόμενος από το Κόμμα Ελευθερίας, Νόρμπερτ Χόφερ εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θα είναι ο πρώτος ευρωσκεπτικιστής ανώτατος άρχων σε κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
Παναγιώτης Δούμας
Αντιπρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ
