Ο οικονομικός φιλελευθερισμός, τον οποίον κάποιοι θυμήθηκαν «λίγο» καθυστερημένα, χάριν προσωπικής μωροφιλοδοξίας, λαμβάνει τη θέση του στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων, αναλόγως με την εκάστοτε συγκυρία. Δεν μπορεί η οικονομική ελευθερία να έχει την πρώτη θέση στην ατζέντα μίας αυτοαποκαλούμενης «δεξιάς».
Το έθνος είναι πάντοτε ο κεντρικός πυλώνας! Η ποθητή οικονομική ελευθερία συρρικνούται προς όφελος ενός εφήμερου κρατισμού για την εξυπηρέτηση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής.
Τώρα είναι μία τέτοια εποχή. Και δεν είναι τυχαίο ότι σημαντικές δυτικές οικονομίες το έχουν ήδη καταλάβει. Στην Ελλάδα βέβαια, όλα λειτουργούν με διαφορά φάσεως, όπως και οι πολιτικοί της.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο εγχειρήματα που κάποτε φάνταζαν πρωτοποριακά είναι πλέον παρωχημένα. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, πολιτικές προσπάθειες που είχαν ως αφετηρία τους την οικονομία έχουν χρεοκοπήσει και δεν το έχουν ακόμη καταλάβει. Και πολύ φοβάμαι ότι θα επιχειρήσουν τη νεκρανάστασή τους, μεταμορφωνόμενες σε πολιτικά ζόμπι στην υπηρεσία του βρυκόλακα.
