Ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης όχι μόνον δεν είναι πια δεξιός, αλλά είναι ένας πεπεισμένος φεντεραλιστής, που αναμένει, κοιτώντας διαρκώς το ρολόι του, πότε θα καταργηθεί και η τελευταία ικμάδα εθνικής κυριαρχίας, ώστε να γίνουμε «σύγχρονοι Ευρωπαίοι».
Το συμπέρασμα εξήγαγα στο «debate» του «Greek Liberties Monitor» με θέμα: «Ωφέλησε την Ελλάδα η ένταξη στην Ε.Ε.;» Απέναντί του ο κ. Γεωργιάδης είχε τον αρθρογράφο της «Δ» Ναπολέοντα Λιναρδάτο.
Το «εκκρεμές της ιστορίας», είπε ο κ. Γεωργιάδης, άλλοτε κατευθύνεται προς μικρούς σχηματισμούς και άλλοτε προς μεγάλους, ήτοι ομοσπονδίες.
«Δεν μπορεί η Ελλάδα ούτε να γίνει ανταγωνιστική ούτε να επιβιώσει, αν δεν είναι ενταγμένη σε ένα μεγάλο σύνολο κρατών…»,
επανελάμβανε εμμονικά.
Ο Ελληνισμός μπορεί και χωρίς κράτος (!!!)
Ήθελε να αποδείξει ότι ο Ελληνισμός μπορεί να υφίσταται και… χωρίς καν δικό του κράτος. Το έπραξε δε λέγοντας το εξής απίθανο:
«Ο Ελληνισμός ήταν πιο ακμαίος πριν την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους και την επέκτασή του. Ήταν ακμαίος δημογραφικά, με παροικίες […] ακμαίες και πανίσχυρες και έναν Ελληνισμό ζώντα στη Μικρά Ασία.[…] Ο Ελληνισμός δεν έχει να φοβηθεί τίποτε από μια ομοσπονδιακή Ευρώπη.»
Σας θυμίζουν κάτι αυτά; Κάτι από Ρεπούση και όλο αυτό το συνονθύλευμα αναθεωρητών της ιστορίας, που διδάσκουν ότι η Επανάσταση του ‘21 ήταν ταξική και ότι προεπαναστατικά Έλληνες την περνούσαν φίνα;
Ποιος δεξιός – όπως αυτοχαρακτηρίζεται ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης – θα απαξίωνε την έννοια της ελευθερίας και την ιεράρχησή της στην ύψιστη βαθμίδα από ένα έθνος; Ποιος θα υποτιμούσε τη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους, προτάσσοντας την ευημερία έναντι του «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ»;
Το ιστορικό εκκρεμές του Αδώνιδος είναι μία σοφιστεία. Το μοναδικό εκκρεμές είναι ο ίδιος, που μέχρι σήμερα ταλαντεύεται από τη ΝΔ στην ΠΟΛΑΝ, έπειτα στο ΛΑ.Ο.Σ., εν συνεχεία πίσω στη ΝΔ ως σαμαρικός ελαφροδεξιός και πλέον ως φεντεραλιστής και συνεπής λιμπεραλιστής του μητσοτακικού κέντρου κραυγάζει το «Είναι η οικονομία, ηλίθιε!». Κι αυτό δεν είναι υπερβολή. Ο εκκρεμής Άδωνις είπε κι αυτό:
«Με όλα τα στραβά που είχε η μεταπολίτευση παραμένει μία από τις πιο συγκλονιστικά κορυφαίες περιόδους ευημερίας που γνώρισε ο Ελληνισμός.»
Ο Άδωνις αγνοεί τον Enoch Powell
Αποχαιρετώντας τον για λογαριασμό της Δεξιάς, του αφιερώνω τα λόγια ενός μεγάλου και διορατικού πολιτικού ανδρός, του Βρετανού συντηρητικού Enoch Powell, του ανθρώπου που προέβλεψε τη σημερινή κατάντια της πατρίδος του και μεταξύ άλλων είχε κάποτε πει:
«Η ανεξαρτησία, η ελευθερία ενός αυτοκυβερνωμένου έθνους είναι το ύψιστο πολιτικό αγαθό, για το οποίο κάθε μειονέκτημα, αν χρειαστεί, και κάθε θυσία είναι φθηνά τιμήματα.»
Δημοσιεύθηκε στην ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ο Ελληνισμός ουδέποτε απεμπόλησε οικειοθελώς την κρατική του υπόσταση. Πάντοτε αυτό συνέβη με κατάκτηση αλλογενών. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε να συζητάμε αυτό το ενδεχόμενο δείχνει την πρωτόγνωρη ιστορικά έλλειψη ζωτικότητας του Ελληνισμού, που προδιαγράφει την εξαφάνισή του σε συνθήκες πολυεθνικού κράτους. Άλλωστε η ίδια η ταυτότητά μας έχει εν πολλοίς αποσυντεθεί (γλωσσική, πολιτική, πολιτιστική, πνευματική παρακμή), σε αντίθεση με τις εποχές της Οθωμανικής κατάκτησης, όταν η Χριστιανική πίστη (σε υποχώρηση σήμερα) αποτέλεσε τον απόλυτο πυλώνα για τη διατήρηση της ιστορικής μας ακεραιότητας, και διαφυλάχθηκε στις πολύ διαφορετικές προβιομηχανικές δημογραφικές και ιστορικές συνθήκες και όχι μέσα σε όσμωση με άλλες κοινότητες, δημογραφική, πνευματική και οικονομική κατάρρευση στα πλαίσια της μεταβιομηχανικής παγκοσμιοποίησης και του μηδενιστικού μεταμοντέρνου δικαιωματισμού. Αυτή είναι η μία πλευρά της πραγματικότητας.
Η άλλη πλευρά είναι ακριβώς το γεγονός ότι ο Ελληνισμός κατακτήθηκε. Δεν κατόρθωσε να βρει ρεαλιστική απάντηση στην πρόκληση των εποχών. Ιδίως καταστράφηκε σε συνθήκες εθνικής απομόνωσης και συνδυασμένης επίθεσης από Ανατολή και Δύση. Το δίδαγμα που θα έπρεπε να αντλούμε είναι ακριβώς η αποφυγή αυτή της απομόνωσης. Δεν καταστράφηκε βέβαια από καπρίτσιο. Προέταξε την διαφύλαξη της αλήθειας από την επιβίωση (ανθενωτικοί) και αυτό είναι πολύτιμη παρακαταθήκη για εμάς. Αλλά αυτό δεν αρκεί για να εξιδανικεύσει την αποτυχία του, που σίγουρα δεν οφειλόταν μόνο σε υψηλά και ευγενή οράματα, αλλά και σε ταπεινά ελατήρια, και σε βαθειές ελλείψεις. Το άγχος αποφυγής της απομόνωσης βέβαια πολύ απέχει από την περιχαρή αποδοχή του ευρωπαϊκού φεντεραλισμού που μας πλασάρει ο Α. Γεωργιάδης, αλλά δεν αναιρεί το γεγονός ότι η ευρωπαϊκή πορεία εξακολουθεί να προκαλεί -για την ώρα- λιγότερα δεινά και να κρύβει λιγότερους κινδύνους από μία πορεία εκτός Ευρώπης.
Συμφωνώ απολύτως με τα όσα λέτε. Τα περί ιστορικού εκκρεμούς ωστόσο, είναι μία αυθαίρετη προσέγγιση και σίγουρα δεν μπορεί να στηρίξει το επιχείρημα ότι ο ελληνισμός ευημερούσε επί τουρκοκρατίας. Το άρθρο ωστόσο, εστιάζει σε αυτήν ακριβώς την ιεράρχηση της ευημερίας εις βάρος της ελευθερίας. Αυτό δεν αρμόζει σε μία δεξιά προσέγγιση που ο κος Γεωργιάδης θα ήθελε να έχει, πολλώ δε μάλλον όταν γνωρίζουμε ότι στην Ελλάδα δεν έχουν καν προβληθεί οι εν γένει αποδεκτές από τις Βρυξέλλες αντιστάσεις, όπως αυτές προκύπτουν από κυρίως ανατολικοευρωπαϊκά κράτη-μέλη. Πριν λοιπόν βάλουμε στη συζήτηση το ενδεχόμενο περαιτέρω εκχωρήσεως εθνικής κυριαρχίας, καλό είναι να αντισταθούμε και να μη φερόμεθα ως πειθήνια όργανα, πρόθυμα να συμμορφώνονται σε οτιδήποτε χάριν της οικονομικής μας εξιλεώσεως και μίας επίπλαστης και καθαρά υλικής ευημερίας.
Mε βρίσκετε απολύτως σύμφωνο. Σας ευχαριστώ πολύ για την απάντηση.
Το πρόβλημα με τη σημερινή πολιτική ελίτ, στην οποία βυθίστηκε κι ο συμπαθής Άδωνης Γεωργιάδης είναι ότι λειτουργεί με νεκρωμένα τα αντανακλαστικά της αυτοσυντήρησης.
Πάχουν από ένα μικρομεγαλισμό επειδή τους παρέχεται η δυνατότητα να φωτογραφίζονται δίπλα σε Ευρωπαίους ηγέτες οι οποίοι ασφαλώς εφαρμόζουν και επιβάλλουν ακραίως αντιευρωπαϊκή πολιτική.