Προ μερικών ημερών, βρέθηκα στο μετρό μετακινούμενος προς τον σταθμό του Πανεπιστημίου. Μεταξύ των συνεπιβατών μου ήταν μία ομάδα είκοσι περίπου μαυροφορεμένων νεαρών με κουκούλες, καθοδηγούμενη από έναν τριαντάρη «λοχία». Όλοι μετέφεραν σακκίδιο και αρκετοί, επιπροσθέτως, από μία θήκη κιθάρας. Σίγουρα, ωστόσο, δεν ήταν μέλη κάποιας φιλαρμονικής. Βγαίνοντας από το μετρό, κατευθύνθηκαν προς το Πανεπιστήμιο και μπήκαν μέσα. Μετά από λίγο τα ραδιόφωνα μετέδιδαν ότι «αντιεξουσιαστές κατέλαβαν την Πρυτανεία για να διαμαρτυρηθούν για την μεταγωγή του Γιαγτζόγλου», του επίδοξου δολοφόνου του πρώην πρωθυπουργού, Λουκά Παπαδήμου.
Η βία έχει γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητός μας. Κάθε μέρα, θα ακούσουμε για μία «καταδρομική επίθεση» των «αντιεξουσιαστών», για άλλο ένα κτύπημα του «Ρουβίκωνα», για άλλη μία ηλικιωμένη που δολοφονήθηκε για ένα πενηντάρικο μέσα στο σπίτι της και για άλλο ένα γιουρούσι «προσφύγων» στην Μόρια ή αλλού, με την υποστήριξη πάντοτε των ΜΚΟ. Συγχρόνως, γίνεται όλο και πιο φανερό, ότι η Εθνική Άμυνα της Ελλάδος νοσεί και η εξωτερική πολιτική της συμβιβάζεται στις πιο γελοίες προκλήσεις.
Κι έτσι, σταδιακά εγκαθίσταται στο υποσυνείδητό μας η παραδοχή, ότι οι θεσμοί δεν λειτουργούν. Ότι δεν μας προστατεύει κανείς. Δε μας προστατεύει κανείς, ούτε από την εγχώριο, ούτε από την διεθνή βία. Κι εμείς που διδαχθήκαμε, ότι το μονοπώλιο της βίας ανήκει στο κράτος, παύουμε να το πιστεύουμε. Αναρωτιέται απλά κανείς: Είναι αυτό προϊόν ανικανότητος ή απλά μία επιλογή των κυβερνώντων;
Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά, ότι όσο κι αν η αριστερά έχει ριζώσει βαθιά στην ελληνική πολιτεία, δύσκολα μπορεί να χειραγωγήσει θεσμούς, όπως οι Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας. Αυτό δείχνουν άλλωστε και όλες οι δημοσιευθείσες έρευνες. Τι κάνει λοιπόν; Εκχωρεί μερίδιο του μονοπωλίου της βίας που διαθέτει σε εξωθεσμικούς παράγοντες, όπως οι συμμορίες των Εξαρχείων, το Οργανωμένο Έγκλημα και οι «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις». Αφήνει συγχρόνως τους θεσμούς αυτούς να αποδυναμώνονται, στερώντας τους κονδύλια και τοποθετώντας από πάνω τους πολιτικούς προϊσταμένους με ανύπαρκτες ηθικές και εθνικές αναστολές, όπως ο κύριος Τόσκας και ο κυβερνητικός εταίρος Πάνος Καμμένος.
Τι επιδιώκει να επιτύχει με αυτό; Μα φυσικά, την περαιτέρω αποδόμηση του παραδοσιακού εθνικού κράτους και την σταδιακή εγκαθίδρυση ενός εθνομηδενιστικού σοσιαλιστικού μορφώματος, που θα επιβάλλει ισοπεδωτικά την ιδεολογική ατζέντα της αριστεράς σ’ ένα λαό εξαντλημένο και παραδομένο.
