Στην Ελλάδα, ένας στους δύο άνδρες και μία στις τρεις γυναίκες καπνίζουν. Συνολικά, ένα ποσοστό γύρω στο 37% καταγράφεται να «επιδίδεται» σε συστηματικό κάπνισμα. Σχεδόν όμως μόνον ένας στους δύο καπνιστές δείχνει την πρόθεση να το κόψει. Η Ελλάδα είναι πανευρωπαϊκή πρωταθλήτρια στο κάπνισμα και τριταθλήτρια παγκοσμίως στις γυναίκες καπνίστριες.
Κι όμως, στην Ελλάδα των θεριακλήδων ισχύουν οι πιο αυστηροί νόμοι. Στη Γερμανία των πολύ μικρότερων ποσοστών, μόνο η Βαυαρία έχει αντίστοιχα αυστηρή νομοθεσία. Στο Βερολίνο, μετά από έντονες αντιδράσεις των επιχειρηματιών, τα περισσότερα καταστήματα εστιάσεως έχουν ειδικό χώρο για τους καπνιστές, ενώ σε αρκετά νυκτερινά κέντρα επιτρέπεται εντελώς το κάπνισμα. Ο αντίλογος στις απαγορεύσεις είχε μάλιστα επικαλεστεί αντίστοιχες απαγορεύσεις επί… Αδόλφου Χίτλερ.
Οι απαγορευτικές διατάξεις για το κάπνισμα εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα κατά την περίοδο της κρίσεως. Ξεκίνησαν με μία λογική ελαστικότητα επί κυβερνήσεως Καραμανλή και άλλαξαν προς το παράλογο επί των μνημονιακών κυβερνήσεων. Την εποχή δηλαδή, που η εστίαση ξεκίνησε να αποτελεί την διέξοδο πολλών ανέργων να αποκατασταθούν επαγγελματικά. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ενέδωσαν σε μία οικειοθελή αποχώρηση από την εταιρεία στην οποία εργάζονταν και προχώρησαν με την γενναιόδωρη αποζημίωση που έλαβαν στην σύσταση μίας εταιρείας εστιάσεως.
Ειδικά το κέντρο της Αθήνας μετετράπη εν ριπή οφθαλμού σε μία απέραντη «μπαρότσαρκα», κάτι που διαφοροποίησε την πόλη μας από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπου για να πιεις πια μια μπύρα το βράδυ χρειάζεσαι ξεναγό και GPS. Και εκτιμήθηκε αυτό από τον τουρισμό, με την Αθήνα να απαλλάσσεται σταδιακά από τη ρετσινιά του «TRANSIT» προορισμού.
Κι όμως, ακούμε τον κο Μητσοτάκη να διακηρύττει την επιβολή των απαγορευτικών νόμων. Θα κυνηγήσει ο Κυριάκος τους απειθάρχητους επιχειρηματίες και τους θεριακλήδες θαμώνες. Το κάπνισμα για τους αποφοίτους των Κολλεγίων της Βοστώνης είναι μία «blue collar» συνήθεια. Είναι δηλαδή μια συνήθεια της «πλέμπας» και του «λαουτζίκου».
Παραμένει αδιάφορο για τους «ala cart» φιλελευθέρους το γεγονός ότι οι μη καπνιστές δεν ενδιαφέρονται ουσιαστικά να εξυπηρετηθούν από έναν νόμο που υποτίθεται ότι φτιάχτηκε γι’ αυτούς. Διαφορετικά, τα μπαράκια θα είχαν κλείσει με την ίδια ταχύτητα που άνοιξαν. Αδυνατούν οι διάφοροι «yes-men» των Βρυξελλών να επιδείξουν τουλάχιστον μία προσαρμοστικότητα στις διάφορες ντιρεκτίβες, παριστάνοντας τους σπασίκλες της ευρωπαϊκής τάξεως. Εις βάρος πάντοτε των διαρκώς συρρικνουμένων ελευθεριών μας.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
