Είναι ευτύχημα που την Κυριακή δεν ψηφίζουμε ένα κόμμα για να στηρίξει μια ή περισσότερες επιλογές, αλλά μια επιλογή για να την στηρίξουν ένα ή περισσότερα κόμματα. Τι κι αν κάθε επιλογή δεν σημαίνει ακριβώς αυτό που λέει; Τα διδάγματα και τα συμπεράσματα είναι πολλά, χρήσιμα εργαλεία για όποιον πάρει μελλοντικά στα χέρια του την τύχη της πατρίδος μας.
Η εμφάνιση της λογικής
Σε μία από τις πολλές συζητήσεις μου τις τελευταίες ημέρες για το δημοψήφισμα, κάποιος μάλλον μετριοπαθής υποστηρικτής του «ΝΑΙ», ανέφερε ότι ενοχλήθηκε, επειδή κάποιοι ψηφίζουν, χωρίς να μπορούν να τεκμηριώσουν την επιλογή τους. Αφορμή για να το πει αυτό, ήταν κάποιοι κακομαθημένοι άεργοι νεαροί, γόνοι πλουσίων οικογενειών, οι οποίοι ως μοναδικό λόγο για την ψήφο τους προβάλλουν το γεγονός ότι «ο μπαμπάς τους αυτό θα ψηφίσει».
Αν το καλοσκεφθεί κανείς, αυτό αποτελεί ένα πολύ ισχυρό επιχείρημα. Οι άνθρωποι έχουν την πολυτέλεια να μην εργάζονται και το προνόμιό τους αυτό, που ουδείς μπορεί να γνωρίζει, εάν είναι καλώς ή κακώς κεκτημένο, μπορεί να διατηρηθεί μόνον εάν εξυπηρετηθεί το συμφέρον του… μπαμπά.
Εξίσου λογική – όσο κι αν με εκπλήσσει αυτό – ήταν η απόφαση της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος, η οποία με ανακοίνωσή της στηρίζει το «ΝΑΙ». Γνωρίζει πολύ καλά το σωματείο, ότι το «ΟΧΙ», ασχέτως ιδεολογικής ή κομματικής καταβολής του πυρήνα των υποστηρικτών του, γεννά περιπέτειες για τον ιδιωτικό τομέα, στον οποίον απασχολείται το σύνολο των μελών του. Στην περίπτωση αυτή, δεν θα μπορούσε να κάνει και πολλά για τα πλήθη των απολυμένων εργαζομένων του ιδιωτικού τομέως, καθώς οι κ.κ. Παππάς, Στρατούλης κλπ. μόνον για ανακλήσεις απολύσεων μελών της ΑΔΕΔΥ μπορούν να μεριμνούν, ακόμη και την στιγμή που στρατιές γερόντων ξεροσταλιάζουν μπροστά στα ATM και οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα δεν μπορούν να καταβάλλονται ακόμη κι αν υπάρχουν ταμειακά διαθέσιμα. Αν και ακούγεται εξαιρετικά αισιόδοξο, ίσως η ηγεσία της ΓΣΕΕ, έστω και αργά, να διεπίστωσε ότι οι μέχρι πρότινος σταθεροί συνοδοιπόροι τους στα συλλαλητήρια και στους «αγώνες», αυξάνονται και πληθύνονται εκ νέου, χάρις στις απολύσεις μελών της που οι ιδιωτικές επιχειρήσεις κάνουν για να μπορούν να πληρώνουν το δημόσιο.
Την ώρα που οι συντάξεις του Δημοσίου είχαν ήδη πληρωθεί το πρωί της περασμένης Παρασκευής, χιλιάδες επιχειρήσεις είχαν αδειάσει τα ταμεία τους για να υπαχθούν έστω και τελευταία στιγμή στην ρύθμιση των 100 δόσεων σε ΙΚΑ, εφορία και ΟΑΕΕ, πληρώνοντας την πρώτη δόση συν όποια εκκρεμότητα σε τρέχουσες εισφορές είχαν από τον περασμένο Μάρτιο. Οι κ.κ. Βούτσης και Στρατούλης περίμεναν μέχρι και τις 3μμ της τελευταίας ημέρας της διορίας για να ανακοινώσουν άλλον έναν μήνα παράταση (πράγμα που απέκλειαν τις προηγούμενες ημέρες) και εν συνεχεία, αφού τσέπωσαν το παραδάκι, έκλεισαν τις τράπεζες και πλήρωσαν τους μισθούς των Δημοσίων Υπαλλήλων για να τους έχουν ευχαριστημένους μέχρι την Κυριακή.
Με την απόφαση λοιπόν της ΓΣΕΕ, ενισχυμένη και από τον «Ιερό Πόλεμο» που ο Πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου, Βασίλης Κορκίδης κήρυξε στους κάποτε συμπαθείς σε αυτόν κυβερνητικούς εταίρους, οι συνδικαλιστικές λυκοφιλίες τελείωσαν, τα κοινά συλλαλητήρια εμπόρων, εργαζομένων του ιδιωτικού τομέως με τους δημοσίους υπαλλήλους δεν θα ξανασυμβούν και η λογική κάνει την εμφάνισή της – δυστυχώς, μ’ έναν τρόπο που θυμίζει τις διαλείψεις και εκλάμψεις των ετοιμοθανάτων προ του μοιραίου.
Η λογική βέβαια, δεν έλλειψε ποτέ από το άλλο στρατόπεδο, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι διακρίνει μεγάλη μερίδα των στρατευμένων σε αυτό. Αν μη τι άλλο, δεν λείπει από τους Δημοσίους
Υπαλλήλους, των οποίων το συνδικαλιστικό όργανο, την ΑΔΕΔΥ, μη την είδατε, μη την απαντήσατε. Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι η πίεση των καταστάσεων είναι τέτοια, που μόνον η παράταση ζωής στην σημερινή κυβέρνηση θα μπορούσε να κατοχυρώσει τα παράλογα προνόμιά τους και σιγούν, κλείνοντας το μάτι. Ο κ. Παππάς, με την χθεσινή – τρεις ημέρες προ του δημοψηφίσματος – ανάκληση των Δημοσίων Υπαλλήλων που είναι σε καθεστώς «εφεδρείας» αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Δεν είναι μία εβδομάδα που επέστρεψαν στις θέσεις του επίορκοι Ιατροί του Δημοσίου, ενώ απολογιστικά αυτή η κυβέρνηση το μόνο ουσιαστικό που έκανε ήταν από την πρώτη κιόλας ημέρα να επαναφέρει στην θέση τους τους ελαχίστους που απέλυσε η προηγουμένη και να κλείσει με τη σειρά της το μάτι στους μετανάστες.
Η μονιμότητα, η ατιμωρησία, η μη αξιολόγηση και η μη μετακίνηση, μετάθεση ή μετάταξη, αποτελούν προνόμια που πλέον μόνον ένα κράτος της Αριστεράς μπορεί να εγγυηθεί και σίγουρα όχι στο φιλελεύθερο πλαίσιο που ορίζουν οι Βρυξέλλες και οι Φρανκφούρτη. Και είναι περιττό να αναφερθώ στο πόσο νωρίτερα ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του προετοίμαζαν την έξοδο από αυτό το πλαίσιο. Δεν αποκλείεται βέβαια, να είναι πιο ηλίθιοι απ’ ό,τι νομίζουμε και να ελπίζουν ότι η ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική θα μετακινηθεί προς το σοσιαλιστικότερον, ώστε να μπορεί με άνεση να χωρέσει και να αναπαραχθεί το ελληνικόν παράλογον. Αν όχι όλοι, σίγουρα η Ζωή Κωνσταντοπούλου χαίρει πολλαπλών οργασμών κάθε βράδυ, ονειρευόμενη ότι στέλνει στο περίπτερο για τσιγάρα τον Γιουνκέρ.
Ανόητα δεκανίκια
Κι αν όλα αυτά ακούγονται αστεία, σίγουρα είναι πολύ σοβαρή η κατάσταση όσων επιζητούν στις αμφιλεγόμενες επιλογές αυτής της αναμέτρησης μία ρομαντική και ηρωική διάσταση. Γι’ αυτούς, η αλήθεια είναι ότι βραχυπρόθεσμα το αποτέλεσμα είναι αδιάφορο. Είτε δεν έχουν δουλειά είτε δεν έχουν λεφτά είτε δεν έχουν λεφτά στην Ελλάδα, το βέβαιο είναι ότι δεν έχουν και πολλά να χάσουν. Οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται ποια είναι η επόμενη ημέρα του όχι. Ξέρουν ότι θα είναι μια Ελλάδα χωρίς λεφτά, χωρίς δουλειές και χωρίς ελπίδα. Μία Ελλάδα στα μέτρα τους. Έχουν την αυτοπεποίθηση του «outsider», που χωρίς άγχος ελπίζει απλά στην έκπληξη. Δεν ξέρουν όμως ποια θα είναι η μεθεπόμενη ημέρα. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η ψήφος στο «ΟΧΙ» είναι κομματικό εύσημο στον ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική του. Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σχέδιο για μετά, ενώ αυτοί όχι. Δεν αντιλαμβάνονται ότι το σχέδιο είναι μία Κούβα των Βαλκανίων. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η πραγματική Κούβα είχε απέναντί της τις ΗΠΑ, ενώ εμείς θα έχουμε τις ΗΠΑ, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τους Αλβανούς, τους Σκοπιανούς, τους Βουλγάρους και τους φίλτατους Τούρκους που τόσο θέλουν να μας βοηθήσουν.
Επίσης, η Νέα Κούβα, θα έχει τους καλούς και τους κακούς. Και στην ατζέντα των κακών δεν υπάρχουν πουθενά γραμμένες λέξεις της προ δημοψηφίσματος προπαγάνδας τους, όπως εθνική υπερηφάνεια, οικονομική ανάκαμψη και ισχύς, εθνική συσπείρωση, δημοκρατία, ισονομία. Ξεχνούν δε ότι προ μίας μόλις εβδομάδος χάρισαν την ιθαγένεια στους μετανάστες και εδώ και μήνες δεν πράττουν τίποτε για να αντιμετωπίσουν την παράδοση των ανατολικών και νοτίων συνόρων μας στις ορδές μεταναστών που εποικίζουν τα νησιά μας. Νομίζουν ότι όλα αυτά είναι τυχαία. Νομίζουν ότι όλα αυτά είναι υπερβολές. Πιστεύουν ότι ο Τσίπρας δεν παίρνει 2-3 Lexotanil, κάθε φορά που προφέρει την λέξη πατρίδα. Θεωρούν ότι ο Στρατούλης δεν τρέχει στην τουαλέτα να κάνει εμετό, κάθε φορά που λέει την φράση «για την διάσωση των ελληνικών επιχειρήσεων». Και είναι τόσο αφελείς και κουτοί, που δεν αναγνωρίζουν το μειδίαμα στα μάτια της Ζωής Κωνσταντοπούλου, όποτε μιλά για δικαιώματα και δημοκρατία.
Είναι οι «καλοί», οι «ρομαντικοί», οι «αδιάφθοροι», που αποδίδουν κομματισμό στην επιλογή του «ΝΑΙ» και απόπειρα αναβίωσης του μεταπολιτευτικού κατεστημένου. Το ότι και οι ίδιοι το στήριξαν, το ότι οι ίδιοι ευνοήθηκαν στο παρελθόν από αυτό, είναι σβησμένο καλά από την μνήμη τους. Η γενίκευση αυτή δε, δεν είναι καθόλου αυθαίρετη, αντιδημοκρατική και διχαστική, απέναντι σε συμπολίτες τους, που κατ’ αυτούς – έχουν κάτι να χάσουν και πουλούν την ψυχή τους στο διάολο και την πατρίδα τους στους ξένους. Θα μπορούσε αλήθεια να υπάρχει καλύτερο παράδειγμα για το ταξικό μίσος; Ένα μίσος, πάνω στο οποίο κτίστηκαν τα πιο αδυσώπητα ολοκληρωτικά καθεστώτα του παρελθόντος.
Μάταια προσπαθώ να θυμηθώ, πού ήταν όλοι αυτοί οι χιλιάδες υπερήφανοι Έλληνες όταν με το ζόρι μαζευόμασταν 200-300 άτομα για να τιμήσουμε τους νεκρούς των Ιμίων, για να αντισταθούμε στην είσοδό μας στην νομισματική ένωση, για να πούμε ΟΧΙ στο σχέδιο ΑΝΑΝ. Μάλλον ήταν απασχολημένοι.
Τέλος στην απατηλή ομόνοια
Το δημοψήφισμα της Κυριακής, ασχέτως της συνταγματικής ή και ουσιαστικής του αντιφατικότητος και πέραν της χρησιμότητός του ή μη για το ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδος, είναι σωτήριο για την ελληνική κοινωνία. Κι αυτό, διότι γκρεμίζει τους τοίχους του παραλόγου και αφήνει τους τρελλούς εκτεθειμένους. Δίνει τέλος στις λυκοσυμμαχίες, στα αμφιλεγόμενα πειράματα και συσπειρώνει τις δύο πλευρές σε δύο κεντρικά οχυρά. Αυτά που μέχρι σήμερα προσδιόριζαν την Ελλάδα των δύο ταχυτήτων. Την Ελλάδα της ανισονομίας, της αδικίας και της ιδεοληψίας, που αφαίμαξε τους κόπους γενεών από τη μία και μία εξίσου ένοχη Ελλάδα που θέλει ν’ αλλάξει αλλά είναι όμηρος των «απέναντι»..
Είναι αλήθεια ότι στο «ΝΑΙ» συσπειρώνονται αρκετοί από τους συνυπευθύνους πολιτικούς και πολίτες για την μεταπολιτευτική καταστροφή που παρέδωσε την χώρα μας στους ολετήρες του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αλήθεια ότι ανάμεσα στους υποστηρικτές του «ΝΑΙ» οι πιο πολλοί έχουν συντελέσει έστω και με ένα λιθαράκι σ’ αυτόν τον εφιάλτη. Τίποτε όμως απ’ όλα αυτά δεν αρκεί για να παραδώσουμε την χώρα μας στο έλεος της αριστερής ιδεοληψίας και να παρατείνουμε την ομηρία του λαού μας από τους κρατικοδίαιτους, τους βολεμένους, τους τρελούς, τους ψεύτες και τους συμπλεγματικούς αριστερούς του χαβιαριού, που – πιστέψτε με – την Κυριακή θα ψηφίσουν «ΟΧΙ» και την Δευτέρα θα ισχυρίζονται ότι ψήφισαν «ΝΑΙ».
