Η ρήση «θέλει και την πίττα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο» ταιριάζει γάντι στον Γιώργο Παπανδρέου. Ήθελε και τα λεφτά με τους όρους του ΔΝΤ και τον κομματικό του στρατό χορτάτο. Ταιριάζει και σε όλους τους προκατόχους του, που ακόμη κι αν δεν ήταν διεφθαρμένοι – λέω τώρα – δεν τόλμησαν ούτε στιγμή να στερήσουν από τα οπλοστάσια των επιτελείων τους το ρουσφέτι και το βόλεμα. Ταιριάζει όμως και στον Αντώνη Σαμαρά.
Ο Αντώνης Σαμαράς αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του ως πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας αποφάσισε να επαναφέρει το κόμμα στις ιδεολογικές του καταβολές. Κάπως μας μπέρδεψε τότε, μιλώντας για «κοινωνικό φιλελευθερισμό», αλλά η ουσία ήταν ότι ήθελα να ανακτήσει το δικαίωμα του να μπορεί η Νέα Δημοκρατία να αυτοπροσδιορίζεται ως δεξιά. Έτσι νομίζαμε τουλάχιστον. Αυτό εις ό,τι αφορά τον σκύλο. Τον δεξιό ταπεινωμένο και καταφρονημένο σκύλο της δεξιάς. Ήθελε όμως και την πίττα. Την πίττα της εξουσίας, την μικρής πυκνότητος, σχεδόν ρευστή πίττα του κέντρου. Κήρυξε λοιπόν τον πόλεμο στο ΛΑ.Ο.Σ. αρνούμενος κάθε συζήτηση – δεν ταίριαζε στο αριστοκρατικό προφίλ του η αισθητική του Γιώργου Καρατζαφέρη, κατάφερε ως έναν βαθμό να αλιεύσει κάποια συμπάθεια (για ψήφους δεν αρκεί το δείγμα των περιφερειακών εκλογών) από την εκ δεξιών του δεξαμενή και εν συνεχεία ανέβασε τους τόνους απέναντι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Έλα όμως που το ΠΑ.ΣΟ.Κ. υπογράφοντας το μνημόνιο εκαλείτο (άλλο τι έκανε) να ασκήσει μία καθ’ όλα δεξιά πολιτική, που προέβλεπε τις περικοπές των δημοσίων δαπανών, περιορισμό των προνομίων των δημοσίων υπαλλήλων, μετατάξεις, απολύσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Ο Αντώνης Σαμαράς βρέθηκε προ αδιεξόδου. Αποφάσισε λοιπόν να διεκδικήσει την πίττα και να συνταχθεί στο αντιμνημονιακό μέτωπο της αριστεράς, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η αριστερά ποσώς εκόπτετο για την όποια εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, όπως ο ίδιος διετείνετο για την Ν.Δ. και ενδιαφερόταν εν τέλει μόνον για την διατήρηση των προνομίων των δημοσίων υπαλλήλων και ούτε καν για το συμφέρον των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέως, ο οποίος συρρικνούτο με ιλιγγιώδη ταχύτητα, στέλνοντας τους τελευταίους στο σπίτι τους.
Η πολιτική αυτή, πέραν του ότι ήταν στυγνά αντιπολιτευτική χωρίς ίχνος δεξιού ή και πατριωτικού στίγματος, αφού πρακτικά υπερασπιζόταν την διατήρηση του μεταπολιτευτικού εξαμβλώματος που κατέστρεψε την χώρα, περιόρισε το τάισμα του σκύλου μόνον με πατριωτικές κορώνες και όνειρα θερινής νυκτός, προβάλλοντας μία εικόνα πολιτικού Δον Κιχώτη, συνοδευομένου από έναν κοκαλιάρη σκύλο. Τον ρόλο της φωνής της λογικής και του παχουλού αλλά εχέφρονος Σάντσο Πάντσα έπαιξε χωρίς πολιτικό κόστος, ως φαίνεται, ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ο οποίος αντιπαρερχόμενος την εμφανή περιφρόνηση του ευπατρίδη Σαμαρά προσπάθησε επανειλημμένως να συνεφέρει τον πρόεδρο της Ν.Δ. Αυτό μπορεί κανείς να το διακρίνει σε επιχειρηματίες και άλλους πιστούς δεξιούς σκύλους, οι οποίοι, αν και πιστοί στην γαλάζια παράταξη εκστασιάζονταν τα τελευταία χρόνια από τις τηλεοπτικές τοποθετήσεις κυρίως των Μάκη Βορίδη, Αδώνιδος Γεωργιάδη και Θάνου Πλεύρη στα της οικονομίας.
Ύστερα από δύο σχεδόν χρόνια, αν και η ΝΔ βρίσκεται στα ίδια ποσοστά που την άφησε ο Καραμανλής ο Αντώνης Σαμαράς πανηγυρίζει. Και σαν να μην φτάνει αυτό, μετά το «ρουά ματ» του ανεκδιήγητου ΓΑΠ και την ανεπανάληπτη κωλοτούμπα, ο Αντώνης Σαμαράς εξακολουθεί να ενδιαφέρεται για την πίττα. Τα σκυλιά ουρλιάζουν απ’ την πείνα κι εκείνος νομίζει ότι με άλλη μια κορώνα του στυλ «δεν υπογράφω» θα γλιτώσει το δάγκωμα. Μη φοβάσαι Αντώνη! Τα σκυλιά δεν δαγκώνουν το αφεντικό ακόμη κι όταν λιμοκτονούν. Μπορεί όμως να φύγουν με τον Σάντσο Πάντσα, που τουλάχιστον μπορεί να τα ταΐσει κι ας μην έχει άλογο, κι ας καβαλάει γαϊδούρι…
