Το να είσαι δεξιός στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ εύκολο πράγμα. Ο βασικός εκπρόσωπος της παρατάξεως, η Νέα Δημοκρατία δεν διακρίθηκε ποτέ για την διάθεσή της να μονοπωλήσει τις ψήφους όσων αυτοπροσδιορίζοντο ως δεξιοί. Πιο πολύ την ενδιέφερε να υπεξαιρέσει ψήφους από την Αριστερά παρά να αυξήσει τις δεξιές της ψήφους. Αυτό οφείλετο κυρίως στην αλαζονεία αλλά και στην υστεροφημία του ιδρυτού της, ο οποίος, γέρος πια, ήθελε να τον αποκαλούν εθνάρχη. Όταν λοιπόν αυτός επέτυχε τον στόχο του – εν μέρει τουλάχιστον, ξέχασε να κατεβάσει τον διακόπτη, με αποτέλεσμα οι διάδοχοί του να διατηρήσουν μία μόνιμη κλίση προς τ’ αριστερά. Μετά πέθανε κιόλας και κανένας δεν τολμούσε να κατεβάσει τον διακόπτη που ο… «Εθνάρχης» είχε ανεβάσει.
Όσο για τους υπολοίπους εκάστοτε παραταξιακούς εταίρους, αυτοί ποτέ δεν είχαν διάρκεια, καθώς η Νέα Δημοκρατία είτε τους εξαφάνιζε με τον τρόπο της είτε τους απορροφούσε είτε τους διέφθειρε, κάνοντάς τους τα χατίρια με αντάλλαγμα την σιωπή, την αδράνεια ή – ίσως σας θυμίσει κάτι αυτό – κάποιο μεγάλο λάθος. Αν μάλιστα το λάθος αυτό γινόταν 2-3 μέρες προ των εκλογών, τότε φαντάζομαι ότι το δωράκι θα ήταν μεγάλο.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάσαμε στην 20η Σεπτεμβρίου του 2015 και ο κάθε δεξιός που σέβεται τον εαυτό του βρίσκεται μπροστά σ’ ένα τεράστιο ερωτηματικό, το οποίο, ως πιστός υπερασπιστής των θεσμών και του συντεταγμένου κράτους που είναι, δεν θέλει να παρακάμψει, πετώντας την μπάλα στην κερκίδα. Μη ψηφίζοντας δηλαδή ή στην βέλτιστη των περιπτώσεων, ρίχνοντας άκυρο ή λευκό. Ο Δεξιός ψηφίζει. Παίρνει θέση απέναντι στα πράγματα. Δεν βγάζει την ουρά του απ’ έξω. Ξέρει ότι η μη-ψήφος είναι συμβιβασμός με ό,τι του συμβεί την επομένη. Είναι συνευθύνη για ό,τι του συμβεί την επομένη.
Υπάρχει όμως δεξιά επιλογή; Ποιος είναι δεξιός στην Ελλάδα του 2015; Ποιος, δηλαδή, πιστεύει στο Έθνος και συνάμα στην Ελευθερία; Ποιος πιστεύει στις παραδοσιακές μας αρχές και αξίες; Ποιος οραματίζεται για τα παιδιά μας ένα μέλλον ισάξιο του ενδόξου παρελθόντος μας; Ποιος θέλει να ζήσουμε ελεύθεροι σε μία Ελλάδα ισχυρότερη και όχι σε μία επαρχία ως εξαθλιωμένη μειονότητα ή σε μία ευρωπαϊκή Νότιο Κορέα;
Η Χρυσή Αυγή θα πεταχτούν κάποιοι και θα πουν. Τι να σχολιάσω σ’ αυτό; Το ότι αυτοί που έφερναν μέχρι πρότινος τα πάνω κάτω για ψύλλου πήδημα, τώρα που η χώρα έχει παραδοθεί στους λαθρομετανάστες σφυρίζουν αδιάφορα; Το ότι ο αρχηγός τους πριν καλά-καλά ξεκινήσουν οι δίκες και τρεις ημέρες προ των εκλογών θυμήθηκε ότι έχει πολιτική ευθύνη για την δολοφονία Φύσσα; Λες κι αν το θυμόταν την Δευτέρα κάτι θ’ άλλαζε. Το πολύ-πολύ η Χρυσή Αυγή να γινόταν «Αξιωματική Αντιπολίτευση». Σιγά τ’ αυγά! Είπατε τίποτε;
Αλλά και τα παραπάνω φαιδρά και συνάμα εμετικά να μην συνέβαιναν, είναι η Χρυσή Αυγή ένα κόμμα που μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από το αδιέξοδο όταν η μόνη της διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι κάνει το σταυρό της – και αν – και σηκώνεται όρθια όταν ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος; Σιγά μην είναι δεξιά η Χρυσή Αυγή και σιγά μη μας σώσουν αυτοί που τελικά μόνο για το τομάρι τους ενδιαφέρονται.
Η Νέα Δημοκρατία, θα φωνάξουν κάποιοι άλλοι, χαϊδεύοντας το μουστακάκι με το ένα χέρι και κρατώντας την τράπουλα ή τα ζάρια με το άλλο. Μα για ποιο κόμμα μιλούν; Αυτό του οποίου ο Πρόεδρος, χάριν «χαριτωμενιάς» δηλώνει ότι συμπαθεί την κυρία Χριστοδουλοπούλου που κανονικά θα ‘πρεπε να σαπίζει ήδη σε κάποιο κρατητήριο ως υπεύθυνη εσχάτης προδοσίας; Όχι μόνο γι’ αυτά που έκανε ή δεν έκανε. Ακόμη και γι’ αυτά που λέει. Τα βρίσκει αστεία όλα αυτά ο κύριος Μεϊμαράκης. Ο άνετος. Ο «κουλ». Και δεν είναι μόνον ο Μεϊμαράκης φυσικά. Είναι όλο αυτό το τσούρμο ανικάνων και παρτάκηδων, που αφού εξαφάνισαν κάθε πιθανότητα να αναπτυχθεί μία δύναμη αντίστασης απέναντι στην Αριστερή Ηγεμονία της μεταπολίτευσης, κλείνουν το μάτι στους ολετήρες της Αριστεράς και θέλουν να μας συγκυβερνήσουν. Να μας αποτελειώσουν δηλαδή.
Και τι άλλες εναλλακτικές έχει αλήθεια κανείς; Τους Ανεξάρτητους Έλληνες – ας γελάσω – που χέρι-χέρι με τον ΣΥΡΙΖΑ έβαλαν μέσα σ’ ένα εξάμηνο ταφόπλακα στο μέλλον των παιδιών μας; Το κόμμα του Τζήμερου, που ναι μεν ωραία τα λέει, αλλά με πρώτη ευκαιρία θα συμμαχήσει και με τον διάολο; Όχι για την πατρίδα αλλά για τα ψηφαλάκια, τις επιχορηγήσεις κ.ο.κ.. Προς τούτο και η συνεργασία με τον Βαλλιανάτο, έναν αντιδραστικό «τοιούτο», που επειδή τον κορόιδευαν μικρό, βγάζει όλα του τ’ απωθημένα πάνω στις αξίες και τα ιδανικά ενός ολόκληρου έθνους.
Κάποιοι θα πουν ότι δεν έχει πια σημασία ο διαχωρισμός «δεξιός-αριστερός». Ας μου εξηγήσουν τότε γιατί την ώρα που οι Νεοδημοκράτες, οι Χρυσαυγίτες, οι Ξαναδημιουργημένοι και οι λοιποί της «Ανωνύμου Παρατάξεως» αρνούνται έστω και να ψιθυρίσουν ότι είναι δεξιοί, στην απέναντι όχθη πλάθονται νέες λέξεις όπως «αριστεροσύνη» (παίχτηκε τόσο πολύ τελευταία!); Έχει λοιπόν σημασία, καθώς για να αντιμετωπίσεις μία τόσο ισχυρή Αριστερά, μόνον ως Δεξιά θα μπορέσεις να το κάνεις.
Γι’ αυτό λοιπόν είναι δυστυχία να είσαι δεξιός. Γιατί έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στα σκατά και στα απόσκατα. Έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε πρόσωπα και φορείς που δεν έχουν καν το πολιτικό σθένος να πουν τ’ όνομά τους, τα πιστεύω τους. Γι’ αυτό και δεν έχω κάτι να προτείνω. Θα πω μονάχα ότι όποιος είναι δεξιός πρέπει στις 20 Σεπτεμβρίου να πάρει έναν όρκο. Ότι θα είναι η τελευταία φορά που θα φάει σκατά. Κι αν δεν είναι, τουλάχιστον την επομένη φορά να φάει τα δικά του. Τουλάχιστον θα ξέρει τι τρώει!
