Η θυματοποίηση είναι μια πάγια πολιτική τακτική των ιδεολογικά και ηθικά αδυνάμων. Εξυπηρετεί συνήθως αυτούς οι οποίοι στερούνται επιχειρημάτων. Διαφορετικά, η υπερηφάνεια και η ιδεολογική υπεροχή έχουν προτεραιότητα και προτιμώνται. Με αυτήν την συνταγή, οι της Νέας Δημοκρατίας και αρκετοί αφελείς οπαδοί της, επέλεξαν να δώσουν απάντηση στο εγχείρημα της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, λέγοντας ότι το κόμμα έχει ως μοναδικό σκοπό να ευνοήσει τον ΣΥΡΙΖΑ διεμβολίζοντας την Νέα Δημοκρατία και τον καλό Πρόεδρό της με «το καλύτερο βιογραφικό στη χώρα».
Η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ
Η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ είναι ένα μικρό νεοσύστατο κόμμα, το οποίο ιδρύθηκε από ανθρώπους που διέκριναν ένα τεράστιο πολιτικό κενό, που οφείλεται κυρίως στην Νέα Δημοκρατία και στην πάγια τακτική να κάνει τεράστιες ιδεολογικές εκπτώσεις, φλερτάροντας με την Αριστερά και το Κέντρο, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Αρκετά από τα στελέχη της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ προέρχονται από την Νέα Δημοκρατία και γνωρίζουν πολύ καλά πώς αυτή λειτουργεί. Ορισμένα δε, πρόλαβαν να δουν και πώς λειτουργεί η Νέα Δημοκρατία υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Οι άνθρωποι αυτοί, όπως και οι προερχόμενοι από άλλους συναφείς ή γειτονικούς πολιτικούς χώρους συμφώνησαν ότι επιθυμούν να αυτοπροσδιορίζονται ως δεξιοί και να μην αυτολογοκρίνονται. Διέκριναν δε, ότι η Νέα Δημοκρατία εδώ και δεκαετίες διατηρεί εγκλωβισμένο έναν μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων, οι οποίοι είναι δεξιοί, αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοιοι – εν κρυπτώ τουλάχιστον – και ασπάζονται ανάλογες ιδέες και αξίες. Και μιλάμε για εγκλωβισμό, καθώς οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν ουσιαστικά ποτέ την δυνατότητα να δουν τις ιδέες τους να δεσπόζουν στην Ελλάδα, παρ’ ότι μέχρι τώρα το κόμμα τους έχει κυβερνήσει κατά το ήμισυ σχεδόν της τελευταίας τεσσαρακονταετίας.
Η αποτυχία Σαμαρά
Εξαίρεση σ’ αυτό θα μπορούσε να έχει αποτελέσει ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος ψέλλισε αμέσως ή εμμέσως ότι είναι ένας δεξιός πολιτικός – αφήνουμε στην άκρη τις ακατάληπτες καραμανλικές αοριστολογίες περί κοινωνικού φιλελευθερισμού – όμως είχε την ατυχία να υποχρεωθεί να συγκυβερνήσει με την ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ. Έτσι, όσοι βιάστηκαν να χαρούν, είδαν για άλλη μια φορά μία κυβέρνηση να διοικείται από δεξιούς με το ΠΑΣΟΚ να κυβερνά. Σημειολογικά δε, η προσέλκυση δύο εμβληματικών προσωπικοτήτων της δεξιάς, του Μάκη Βορίδη και του Αδώνιδος Γεωργιάδη, δεν στάθηκε αρκετή για να αποκαταστήσει την δεξιά τιμή των ως άνω ψηφοφόρων.
Να επισημάνουμε δε εδώ, ότι η πορεία του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας οδήγησε πολύ γρήγορα μεγάλο τμήμα του λαϊκοδεξιού κομματιού του κόμματος στην έξοδο, πράγμα που έδωσε στο κόμμα μία ακόμη πιο ξεκάθαρη σύσταση. Η Νέα Δημοκρατία εξελισσόταν σε ένα σύγχρονο δεξιό, συντηρητικό και φιλελεύθερο κόμμα που με την βοήθεια του χρόνου και την αποχώρηση των παλαιοκομματικών δεινοσαύρων, θα μπορούσε να αποκτήσει και μία συμπαγή ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα. Τα πράγματα ωστόσο, δεν ήρθαν όπως θα τα περίμενε κανείς, ενώ και ο Αντώνης Σαμαράς κάμφθηκε πάρα πολύ εύκολα μετά την ήττα του Ιανουαρίου 2015, οδηγούμενος σε μία παραίτηση που ποτέ κανείς δεν κατάλαβε, αφού συνέβη κατά την έναρξη της ολοκληρωτικής δικαιώσεως της πολιτικής που είχε ακολουθήσει.
Κυριάκος ο Manager
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μαζί με την οικογενειακή πολιτική κληρονομιά, κληρονόμησε αυτό το δεξιό κόμμα και δεν έχασε την ευκαιρία να ανανεώσει την ομηρία των δεξιών ψηφοφόρων, ορίζοντας τον Άδωνι Γεωργιάδη ως έναν εκ των πολυαρίθμων Αντιπροέδρων του. Άλλωστε, ο τελευταίος τον είχε υποστηρίξει, παρ’ ότι γνώριζε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι δεξιός. Το ίδιο έκαναν και αρκετοί ακραιφνείς δεξιοί, υποστηρικτές των Γεωργιάδη – Βορίδη και του Αβερωφικού τόξου, οι οποίοι πίστεψαν ότι μπορεί ο Κυριάκος να μην είναι δεξιός, αλλά τουλάχιστον θα γινόταν ολίγον δεξιός για χάρη της εκλογικής βάσεως που το κόμμα είχε.
Μάταια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ενδιαφέρεται για μία συμπαγή ιδεολογικοπολιτική πλατφόρμα. Δεν ενδιαφέρεται για τις ιδεολογικές καταβολές του κόμματός του και κυρίως αυτές των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας. Προφανέστατα, τα ποσοστά της τάξεως του 25-30% δεν τον εξυπηρετούν και τον κάνουν να νιώθει ανασφαλής, καθώς με τέτοια ποσοστά το κόμμα είχε ηττηθεί τον Σεπτέμβριο του 2015 και μάλιστα παρ’ ότι είχε προηγηθεί το μεγαλύτερο φιάσκο στην πολιτική ιστορία της χώρας.
Αντικατάσταση εκλογικής βάσεως
Πώς όμως θα μπορούσε να διευρύνει αυτά τα ποσοστά; Η ορθολογική διέξοδος θα ήταν να ανακτήσει τις ψήφους που η Νέα Δημοκρατία απώλεσε προς τους ΑΝΕΛ και την Χρυσή Αυγή. Μιλάμε δηλαδή για δύο δεξαμενές ψηφοφόρων που αθροίζουν συνολικά από 10 έως 15% του εκλογικού σώματος. Αν μάλιστα συμπεριελάμβανε κανείς σε αυτό το δεξιόστροφο «target-group» την αποχή, τότε θα διεπίστωνε πού έχουν πάει τα σαραντάρια και πενηντάρια που η Νέα Δημοκρατία εισέπραττε μέχρι και μόλις προ δεκαετίας.
Όχι όμως, η διεκδίκηση των ψήφων που έφυγαν αλλά δεν πήγαν μακριά, των ψήφων που έμειναν μέσα στην «πολυκατοικία», προϋποθέτουν ιδεολογικό αγώνα, συνέπεια και συγκρότηση, κάτι στο οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι τόσο συνηθισμένος. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένα στέλεχος επιχειρήσεων – ούτε καν επιχειρηματίας. Είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα. Δεν διακατέχεται από τους ρομαντισμούς, που μπορεί να απασχολούσαν έναν επιχειρηματία. Τον απασχολεί να βγάλει κέρδος και δεν τον ενδιαφέρει, αν για τον σκοπό αυτό πρέπει να απολύσει υπαλλήλους, να χειραγωγήσει συνεργάτες ή να αλλάξει χώρα έδρας για την επιχείρηση που διοικεί. Περιέργως βέβαια, δεν συγκινείται καθόλου από το γεγονός ότι από τις πιο επιτυχημένες εταιρείες στην χώρα μας, είναι εταιρείες όπου το συναίσθημα επιβιώνει. Εταιρείες, όπως ο Σκλαβενίτης, ο Καρέλιας και η ΙΟΝ π.χ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, λοιπόν, θα ήταν διατεθειμένος να αντικαταστήσει εντελώς την εκλογική του βάση, αρκεί να επετύγχανε υψηλότερα ποσοστά στις εκλογές. Και αυτό, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Για την εκπλήρωση δε των οικονομικών του σχεδίων, προς επίλυση π.χ. του ασφαλιστικού και δημογραφικού προβλήματος, δεν θα δίσταζε να συνεχίσει την αντικατάσταση του πληθυσμού της χώρας μας. Και μπορεί να μην το λέει ο ίδιος ανοικτά αυτό, το λέει όμως ήδη η Άνγκελα Μέρκελ, ο ισχυρότερος παίκτης στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, στο οποίο ο Κυριάκος είναι τόσο πιστός και αφοσιωμένος.
Καμία σχέση με το έθνος
Ο άνθρωπος δεν έχει σχέση ούτε με τον έθνος – πολλώ δε μάλλον με το εθνικό συμφέρον. Δεν δίστασε να παρομοιάσει τους μουσουλμάνους λαθρομετανάστες με τους Έλληνες μουσουλμάνους της Θράκης, ενώ δεν είχε πρόβλημα να χαρακτηρίσει ρατσιστές τους Έλληνες γονείς του Ωραιοκάστρου. Και δεν είναι τυχαίο ότι προσωπικός του σύμβουλος και λογογράφος είναι ο Νίκος Γεωργιάδης, ένας άνθρωπος που πέραν του ότι κατηγορείται για σεξουαλική εκμετάλλευση ανηλίκων, είχε κάποτε αποκαλέσει το μακεδονικό ζήτημα «μία μπούρδα».
Καμία σχέση με την ελευθεριακή δεξιά
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν είναι καν φιλελεύθερος. Δεν θέλει να επιτύχει ως ηγέτης – μεταρρυθμιστής μίας χώρας που έχει ανάγκη όσο τίποτε τις ουσιώδεις μεταρρυθμίσεις. Θέλει να επιτύχει ως διαχειριστής και εισπράκτορας για χάρη των δανειστών. Προς τούτο και η ανενδοίαστες εκπτώσεις ελευθερίας που κάνει στις προτάσεις του για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, καθώς και η στάση του ως αξιωματική αντιπολίτευση.
Στην ΔΕΘ, αντί να εξαγγείλει ένα σύστημα παροχής κινήτρων για την επέκταση της χρήσεως του πλαστικού χρήματος, με οφέλη για το κράτος, τις τράπεζες αλλά και τους πολίτες, διεκήρυξε την επιβολή του και την δέσμευση του 50% των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων αποκλειστικά για διατραπεζικές ή πλαστικές συναλλαγές. Μία πρόταση πρωτάκουστη, που παραβιάζει κάθε έννοια ατομικής ελευθερίας και απορρήτου των συναλλαγών. Δεν έχει περάσει δε ούτε εβδομάδα από τη στιγμή που η κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας υπερψήφισε παμψηφεί την διάθεση των οικονομικών στοιχείων των Ελλήνων πολιτών σε διεθνές επίπεδο.
Ο αριστερός καθεστωτισμός δεν κάμπτεται από εκλογικές ήττες
Να γιατί η μικρή ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ «κτυπά στην ταράτσα τον Κυριάκο» και δεν τον αφήνει σε χλωρό κλαρί. Υπάρχει όμως και ένας ακόμη πιο σημαντικός λόγος. Η άρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη να συγκρουσθεί ιδεολογικά με το αριστερογενές κέντρο του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού και να αντιπαρατεθεί μετωπικά με τις εθνομηδενιστικές πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ στο μεταναστευτικό και στην Παιδεία, δίνει φιλί ζωής στους παρηκμασμένους κομματικούς στρατούς, που ταλαντεύονται παράλληλα με το πολιτικό εκκρεμές, ανανεώνει τις ιδεολογικές αγκυλώσεις μέσα στην Νέα Δημοκρατία και παρατείνει την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, ενδυναμώνοντας τον καθεστωτισμό της. Κι αυτός ο καθεστωτισμός, όλοι ξέρουμε καλά, ότι δεν κάμπτεται από εκλογικές ήττες. Τουναντίον, ισχυροποιείται και εκδηλώνεται στο πεζοδρόμιο και στους θεσμούς της χώρας μας με τον πιο σκληρό τρόπο, εκβιάζοντας την κοινωνία και παρατείνοντας την εξαθλίωσή της.
Η Ελλάδα και η Ευρώπη αλλάζουν χέρια
Όντας βέβαιο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα είναι αυτοδύναμος όταν θα γίνουν εκλογές και ότι θα κληθεί να κυβερνήσει είτε με κεντροαριστερούς είτε με αριστερούς και ακροαριστερούς και δεδομένου ότι η οικονομική κρίση θα διαρκέσει για πολλά χρόνια ακόμη, μπορούμε και με βεβαιότητα να προβλέψουμε ότι οι δεξιές και εθνικές απόψεις θα περιθωριοποιηθούν, οδηγώντας στην ριζοσπαστικοποίηση ακόμη μεγαλύτερα κομμάτια του εκλογικού σώματος. Και πριν καν συμβεί αυτό, θέλουμε να είμαστε εκεί για να μετουσιώσουμε την ενέργεια που θα απελευθερωθεί σε έναν υγιή, ισχυρό και δημοκρατικό δεξιό πόλο ταυτότητος, ελευθερίας και δημιουργίας, όμοιο με αυτούς που ταχύτατα αναπτύσσονται στην Γηραιά Ήπειρο και που ήδη αναλαμβάνουν τα ινία της.
