Πρόσφατα μεγάλη μερίδα του Τύπου αναφέρθηκε στο νέο εγχείρημα του Στιβ Μπάνον το «Κίνημα», που φιλοδοξεί να συνδράμει όλα τα ευρωπαϊκά πατριωτικά κόμματα με επικοινωνιακή συμβουλευτική και να τα συσπειρώσει σε ένα ενιαίο μέτωπο, μια «πατριωτική διεθνή» κατά του διεθνιστικού ορθοπολιτικού στρατού ΜΚΟ και λοιπών φορέων, που ελέγχει ο Τζoρτζ Σόρος υπονομεύοντας τα εθνικά κράτη. Στην Ελλάδα βέβαια η πατριωτική άνοιξη μοιάζει να είναι μακριά, με τη Χρυσή Αυγή να μονοπωλεί την πατριωτική ψήφο και τον υπόλοιπο πατριωτικό χώρο κατακερματισμένο να αδυνατεί να αντιδράσει. Η «ομόσταυλή» μου Ελένη Παπαδοπούλου, μέσα από αυτήν την εφημερίδα, περιέγραψε πρόσφατα την εφαρμογή της «συνταγής Μιτεράν» στην Ελλάδα. Συνοψίζοντάς την το σύστημα -στην Ελλάδα περιγράφεται πολύ καλά με τον όρο «βαθύ ΠΑΣΟΚ»- θέλησε να ενθαρρύνει εγχειρήματα εκ δεξιών της Νέας Δημοκρατίας με τέτοια χαρακτηριστικά, που όχι μόνον υποκλέπτουν ψήφους από τη «γαλάζια» εκλογική βάση, αλλά καθιστούν συγχρόνως κάθε πιθανότητα συνεργασίας αδύνατη.
Αναφερόταν στη Χρυσή Αυγή. Ένα κόμμα εθνικοσοσιαλιστικό στην πραγματικότητα, που έκρυψε έξαφνα κάτω από το χαλί τον ναζισμό του, έχοντας αλλάξει λογότυπο και έχοντας τοποθετήσει τη φρεσκοβαμμένη πινακίδα του εθνικισμού, αποτελούσε εκ των πραγμάτων αμφίβολο κυβερνητικό εταίρο, ακόμη και για τη δεξιόστροφη κυβέρνηση Σαμαρά. Σωστή εκτίμηση και γι’ αυτό άλλωστε η εν λόγω κυβέρνηση προσπάθησε -ανοήτως κατ’ εμέ- να το καταστρέψει με τη μεγαλύτερη ίσως πολιτική δίωξη που έχει ζήσει η Ελλάδα μεταπολιτευτικά. Εμείς οι παλιοί εθνικιστές βέβαια γνωρίζουμε τι εστί Χρυσή Αυγή και γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι εξ ημών κρατηθήκαμε μακριά της. Ακόμη και οι λίγοι από εμάς που εντάχθηκαν στις τάξεις της το έκαναν διότι αναγνώριζαν ότι το κόμμα του Νίκου Μιχαλολιάκου κληρονόμησε την προοπτική οικοδομήσεως ενός ισχυρού πατριωτικού κινήματος στη χώρα μας, όπως και στο εξωτερικό. Και δεν τους κακίζω γι’ αυτό.
Είναι όμως η Χρυσή Αυγή ένα κόμμα που θα μπορούσε να αποτελέσει τον εγχώριο εταίρο της παγκοσμίου πατριωτικής κοσμογονίας, που συντελείται αυτή τη στιγμή σε όλον τον δυτικό κόσμο και αποτελεί τη μοναδική ελπίδα διάσωσης των εθνών έναντι του ορθοπολιτικού ισοπεδωτισμού; Κι αν ακόμη κάναμε την παραδοχή, ότι στην Ελλάδα τα πάθη είναι τέτοια, που τους έχουν οδηγήσει στο πυρ το εξώτερον, στο εξωτερικό τι γίνεται; Τους μιλάει κανείς; Εύκολα οι θιασώτες της «μόνης εθνικής επιλογής» -αυτά λένε στη Μεσογείων- θα απαντήσουν με το αγαπημένο τους «Εναντίον Ολων!» προκρίνοντας τον αντισυστημισμό τους και θα περιφρονήσουν κάθε είδους συμμαχία, εντός και εκτός συνόρων.
Ομως πού αλήθεια μπορεί να οδηγήσει αυτό πέραν του εγκλωβισμού ικανού ποσοστού ψηφοφόρων του πατριωτικού χώρου, μιας στείρας και φαιδρής αντίδρασης εντός Κοινοβουλίου και ενός πολιτικού αυτισμού, χωρίς ίχνος ωφέλειας για το έθνος; Η ιστορία θα γράψει ότι ακόμη και οι Βορειοκορεάτες βγήκαν από το περιθώριο, η Χρυσή Αυγή ποτέ!
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία» την 11/8/2018
