Για να μπορέσει κανείς να εξηγήσει τα όσα διαμείβονται από την ημέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου εξήγγειλε το δημοψήφισμα μέχρι και σήμερα που η χώρα εξακολουθεί να μένει ουσιαστικά ακυβέρνητη, πρέπει να αναζητήσει το διακύβευμα. Αυτό δεν είναι άλλο από την εξουσία, παρ’ ότι στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή θα περίμενε κανείς περισσότερη ευσυνειδησία και λιγότερη εξουσιομανία, αφού η εξουσία καίει όποιον την κρατάει.
Κι όμως, η εξουσία, αν δεν σε κάψει μπορεί να σε καταπιεί. Αυτό έχει συμβεί και με τους δύο «μεγάλους» αρχηγούς της χώρας μας. Ο μεν ένας, άεργος και – εκ γεννετίς σχεδόν – κυβερνών, δυσκολεύεται να εγκαταλείψει την καρέκλα μίας χρεωκοπημένης κατά τα άλλα χώρας, καθώς δεν θα ‘χει τι να κάνει εκτός από κανό. Ο δε άλλος, εξίσου άεργος, στερημένος, ταπεινωμένος, καταφρονεμένος και προσφάτως δικαιωμένος, προσπαθεί να ολοκληρώσει το έργο της πανηγυρικής επανόδου του. Και οι δύο, αν δεν τα καταφέρουν είναι καταδικασμένοι να πάνε στα σπίτια τους και να ασχοληθούν με τα σπορ και με το μπριτζ.
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν ξέρει τι θα κάνει στην ζωή του, αν αποκοπεί από την εξουσία ή έστω και την διεκδίκησή της. Ξέρει πολύ καλά ότι αν προκηρυχθούν εκλογές, η επομένη δεν θα τον βρει καν ως πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και παίζει όλη του την κάβα, ακροβατώντας με περιττούς ελιγμούς πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί. Το ότι δεν έχει γκρεμιστεί το οφείλει κατ’ εμέ στην τύχη του.
Η τύχη του ΓΑΠ λέγεται Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος έπαιζε για δύο χρόνια την παρτίδα της αριστεράς και των αντιμνημονιακών και ξαφνικά διαπιστώνει ότι την ώρα που η κυβέρνηση κατέρρεε ο Γιωργάκης δέθηκε με χειροπαίδες στον καρπό του και τον τραβάει κάτω. Αν δεν γίνουν εκλογές σύντομα θα σκάσει μαζί με τον Γιωργάκη, για να μην πούμε ότι ο τελευταίος κρατάει κι ένα τσεκούρι και μόλις πάει στον πάτο θα του κόψει το χέρι και θα ξανανέβει νικητής στην επιφάνεια.
Όποιος παρακολούθησε εχθές τις ομιλίες των δύο εθνοσωτήρων μας, το διάγγελμα του Γιώρκο και τις δηλώσεις του Αντώνη, θα διέκρινε δύο βασικά πράγματα. Ο μεν Γιώργο μίλησε για τα πάντα εκτός από εκλογές και ο Αντώνης Σαμαράς δεν μίλησε για τίποτε άλλο εκτός από εκλογές.
Έχω την αίσθηση ότι ο Αντώνης Σαμαράς είναι σε δεινή θέση και γι’ αυτό φταίει ο ίδιος. Αφενός, διότι δεν αξιοποίησε αποτελεσματικά την τεράστια προς στιγμήν εσωκομματική κρίση του ΠΑΣΟΚ για να αποτρέψει την ψήφο εμπιστοσύνης. Προτίμησε να εξυπηρετήσει το προσωπικό του προφίλ ως «συγκαταβατικός πατριώτης» αναποδογυρίζοντας όλο το αντιμνημονιακό «όραμα» που αυτός και η ομάδα του έπλασαν μέσα στο κόμμα του. Μ’ αυτόν τον τρόπο βρέθηκε και στο στόχαστρο πληθώρας νεοδημοκρατών αλλά και συνέβαλε στην ξαφνική συσπείρωση των πασόκων, οι οποίοι έκθαμβοι διεπίστωναν ότι το ατόπημα του Γιώργκο ήταν τελικά μπλόφα. Το αν ήταν ή όχι ίσως να μην το μάθουμε ποτέ. Κυρίως όμως, δεν προσέφερε τίποτε στην πατρίδα!
Αφετέρου, με την αναβλητικότητά του τις τελευταίες ημέρες και τις περίεργες διαβουλεύσεις, στις οποίες συμμετείχε, με αποκορύφωμα το χθεσινοβραδινό φιάσκο, κατάφερε η ανωτέρω γκάφα του πρωθυπουργού να έχει ήδη ξεχαστεί, απιδεικνύοντας τελικά ότι δεν δείχνει να έχει τίποτε καλύτερο να προσφέρει ως εναλλακτική ή έστω ως μυαλό, ώστε ο ίδιος ο ελληνικός λαός να πιέσει προς το μοναδικό γι’ αυτόν ζητούμενο, τις εκλογές.
Στην σημερινή συνάντηση ο Αντώνης Σαμαράς ελπίζει να προκύψει ο Πετσάλνικος ως πρωθυπουργός. Κι αυτό, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο η «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» θα χρωματιστεί με έντονο πράσινο και θα μπορεί πολύ πιο εύκολα να βρίσκει άλλοθι για να βγάζει την ουρά του απ’ έξω. Οι όποιες μομφές του για τον Παπαδήμο, φυσικά και δεν έχουν καμμία σχέση με δήθεν επιφυλάξεις για το γεγονός ότι είναι τραπεζίτης. Κι αυτό, διότι αν πραγματικά ήθελε να επαναδιαπραγματευτεί τις αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου, αυτό θα ήταν πολύ πιο εύκολο με το παιδί της Φρανκφούρτης και τον Βρυξελλών, παρά με τον γέννημα – θρέμμα παπανδρεϊκό από το Μαυροχώρι.
Του εύχομαι ολόψυχα να τα καταφέρει στην προσπάθειά του να γίνει πρωθυπουργός αυτοδύναμης κυβέρνησης κι αυτό όχι γιατί τον προτιμώ, αλλά γιατί μέχρι να πεθάνω θέλω να έχω μάθει αν υπάρχουν θαύματα.
Υ.Γ.: Αυτό με τα θαύματα βέβαια ίσως το αποδείξει πρώτος ο Γιωργάκης, παραμένοντας υπουργός μιας ακυβέρνητης χώρας για πέμπτη ημέρα και αφού πρώτα εθεωρείτο πολιτικά νεκρός.
