Δεδομένου ότι στην αορίστου χρόνου μεταβατική κυβέρνηση που από στιγμή στιγμή θα αναλάβει θα βρίσκονται μόνον η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, το μεταπολιτευτικό πολιτικό κατεστημένο βρίσκεται πλέον εκτεθειμένο σε όλο του το μεγαλείο μπροστά στα μάτια του δοκιμαζομένου ελληνικού λαού. Συγχρόνως όμως – ακούγεται παράδοξο – μπορεί να οδηγήσει την χώρα σε ένα διέξοδο, το οποίο προϋποθέτει την κατάρρευσή του.
Πολλοί θα πουν ότι έστω και με τις δυσχέρειες που παρουσιάζονται σ’ αυτό το εγχείρημα, πρόκειται για την πρώτη φορά που οι δύο ισχυροί παίκτες της ελληνικής πολιτικής σκηνής θα βρεθούν δίπλα-δίπλα να πολεμούν, διακρίνοντας σ’ αυτήν την συγκυρία μια νότα αισιοδοξίας. Να πολεμούν όχι με κάποιον αντίπαλο, αλλά με τον ίδιο τους τον εαυτό, αφού ο το αντικείμενο της μάχης που καλούνται να δώσουν είναι το προϊόν των δικών τους μειοδοτικών πολιτικών.
Όπως και να ‘χει, ο πολιτικός χάρτης αλλάζει. Στην αυριανή βουλή κυβέρνηση θα είναι ο δικομματισμός, αξιωματική αντιπολίτευση το ΚΚΕ, και ελάσσων αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ με την Δημοκρατική Συμμαχία, την Δημοκρατική Αριστερά και τον ΛΑ.Ο.Σ. Ωστόσο, μη αποδεχόμενος τα «τιμητικά πόστα» που του προσεφέρθησαν, ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. Γιώργος Καρατζαφέρης αναλαμβάνει άλλον έναν άτυπο αλλά πιο πολύτιμο από ποτέ ρόλο: Είναι αυτός στον οποίον τάχτηκε τα τελευταία χρόνια, από το 2007 που το κόμμα του εισήλθε για πρώτη φορά στην βουλή. Είναι ο ρόλος της εθνικής αντιπολιτεύσεως.
Γιατί είναι δεδομένο ότι η αριστερά με μπροστάρη το ΚΚΕ θα συνεχίσει με ακόμη μεγαλύτερη μανία να επενδύει στο χάος και να αποδομεί την κοινωνία. Από κοντά ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαγκωνισθεί με τον Περισσό για την είσπραξη της αντιμνημονιακής παρακαταθήκης, ενώ τα κόμματα του κ. Κουβέλη και της κας Μπακογιάννη θα μπορέσουν πια με μεγαλύτερη άνεση να δείξουν το πραγματικό νεοταξικό τους πρόσωπο.
Η ισχυρή κυβερνητική πλειοψηφία θα στερήσει από τα δύο μεγάλα κόμματα την συσπείρωση που επετύγχαναν με τους εσωκομματικούς εκβιασμούς και τις κομματικές πειθαρχίες και σε κοινοβουλευτικό επίπεδο οι ισορροπίες θα είναι εξαιρετικά ρευστές. Ρευστές σε τέτοιο βαθμό, που δεν αποκλείεται σε σύντομο χρονικό διάστημα να δούμε την αξιωματική αντιπολίτευση να αλλάζει χέρια.
Η αποστολή του ΛΑ.Ο.Σ. είναι πολύ δύσκολη, καθώς αφενός θα πρέπει να καταδείξει τις αδυναμίες της δικομματικής πανστρατιάς και συγχρόνως να υπερασπισθεί την κοινωνική ισορροπία και το εθνικό συμφέρον έναντι του καταστροφικού ρόλου της αριστεράς. Αν τα καταφέρει, η κυβέρνηση αυτή θα αποτελέσει τον επιθανάτιο ρόγχο του μεταπολιτευτικού τέρατος, ενώ η αριστερά θα συρρικνωθεί στο περιθώριο. Μόνον έτσι θα σημάνει επιτέλους μια νέα εποχή, η εποχή της Νέας Ελληνικής Πολιτείας.
