Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, τουλάχιστον έως τα μνημονιακά χρόνια, το πάγιο ψευδοδίλημμα ήταν το γνωστό «να φύγει το ΠΑΣΟΚ». Το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε λόγω του ότι «μας έβαλε στα Μνημόνια» και μαζί με τον χαμό του ενεφανίσθη το νέο ψευδοδίλημμα: Μνημόνιο ή Αντιμνημόνιο; Με την τεράστια κωλοτούμπα του Αντώνη Σαμαρά το 2012 και αυτήν που ακολούθησε από τον Αλέξη Τσίπρα το 2015, το μνημονιακό δίλημμα μας τελείωσε και αυτό. Έτσι σήμερα επανερχόμαστε στο «να φύγει το ΠΑΣΟΚ».
Προφανώς, το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια στο ΠΑΣΟΚ, αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, δεν αλλάζει κάτι. Η Νέα Δημοκρατία επαναφέρει το παραδοσιακό ψευδοδίλημμα, συνοδεύοντάς το με το επίσης ψευδές και απατηλό μήνυμα: «Όχι, στον λαϊκισμό!» Απομυθοποιημένο το ένα, παραπλανητικό και κλεμμένο από τη βρυξελλιώτικη ρητορική το άλλο. Στην πραγματικότητα, η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να μην αφήσει περιθώρια ενδοιασμών στο δεξιό κοινό, από το Κέντρο έως τις παρυφές της Χρυσής Αυγής.
Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία δεν ομοιάζει καν με την καραμανλική Ν.Δ., του Λούλη και της πολιτικής του μεσαίου χώρου. Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κεντρώο κόμμα, με λιμπεραλιστική ρητορική, που πασχίζει να προσελκύσει τα ορφανά της Κουμουνδούρου, δυσαρεστημένα κομματόσκυλα του Ποταμιού και του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ.
Και είναι χρόνια πια που γκρινιάζω μέσα από αυτή τη στήλη για τη στάση της Νέας Δημοκρατίας, θεωρώντας βέβαιο ότι θα κυβερνήσει μετά τον ΣΥΡΙΖΑ. Δικαιώθηκα για αυτή μου την πρόγνωση -σιγά τα ωά, φυσικά- αλλά δεν υπολόγισα ποτέ ότι θα δικαιωθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης για την απόφασή του να γυρίσει εντελώς την πλάτη στη Δεξιά. Πίστεψα ότι θα υπάρξει κάτι που θα κάνει τη διαφορά. Πίστεψα ότι είχαμε τον χρόνο να ορθώσουμε ένα σύγχρονο πατριωτικό μέτωπο, που θα καλύψει το κενό που αφήνει ο Κυριάκος. Κι όμως, ο Μητσοτάκης δεν έχει κάτι για να ανησυχήσει και δεν κοιτά ούτε μια στιγμή πίσω του, στον χώρο που εγκατέλειψε με την πολιτική του.
Και τι να υπάρχει, όταν εσωκομματικά δεν αμφισβητείται ούτε από τα πιο δεξιά στοιχεία του και η Χρυσή Αυγή διατηρεί ένα παγωμένο ποσοστό, το οποίο όσο και η ίδια συμμορφώνεται στα «ντιλάκια» της με τον ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει σταθερό ή θα ξεκινήσει την κατιούσα, τουλάχιστον όσο δεν ολοκληρώνονται οι δικαστικές εκκρεμότητές της.
Ένας δεξιός, λοιπόν, έχει να διαλέξει από το να ενδώσει στο ψευδοδίλημμα των παλαιών καιρών ή να κραυγάσει την απελπισία του μαζί με τον Μιχαλολιάκο και τους λοιπούς κραυγάζοντες της Χ.Α. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο επιλογές, υπάρχει ένας χυλός. Ένας χυλός απαρτιζόμενος από χιλιάδες πολιτικά άστεγους πατριώτες και εθνικιστές, και από κόμματα
κατευθυνόμενα από πολιτικά απείρους, από συστημικούς οπορτουνιστές και από παλιμπαιδίζοντες υπεραιωνόβιους, που νομίζουν ότι ανώτατος άρχων είναι ο Όθων.
Περαστικά μας!
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία».
