Για τον παλαβό του Λας Βέγκας θ’ αργήσουμε να μάθουμε την αλήθεια. «Αν ο Πάντοκ φώναζε ‘Αλάχου Άκμπαρ’ όταν πυροβολούσε… Αν ήταν στον ISIS…», αναρωτιέται σκωπτικά στους NY Times ο Τόμας Φρίντμαν, τότε η διακυβέρνηση Τραμπ «θα προγραμμάτιζε ακροάσεις στο Κογκρέσο για το χειρότερο τρομοκρατικό γεγονός από την 11η Σεπτεμβρίου».
Καλά εκπαιδευμένοι ένοπλοι πολίτες: Η απάντηση στην τρομοκρατία
Το άρθρο φυσικά ήθελε να καταδείξει ως γενεσιουργό αιτία της συμφοράς τo θεμελιώδες για το Αμερικανικό Σύνταγμα δικαίωμα της ελεύθερης οπλοφορίας-οπλοκατοχής. Και δεν είναι κάτι αδιάφορο για εμάς τους Έλληνες αυτό. Το αίτημα για μία αντίστοιχη «τροπολογία» στη χώρα μας εκφράζεται πια από αρκετούς «τολμηρούς», ξεκινώντας από την ίδια την Αστυνομία.
«Ο μόνος τρόπος για να αποτρέψουμε τρομοκρατικά χτυπήματα είναι να έχουμε εκπαιδευμένους και ένοπλους πολίτες»
είπε, κλείνοντας την ομιλία του σε συνέδριο της Αστυνομίας, ένας αξιωματικός, τσιτάροντας τον τέως Γ.Γ. της INTERPOL Ronald Nobleο.
Μήπως όμως το αίτημα αυτό θέλει να οπλίσει το χέρι κάποιου παλαβού, ο οποίος με τη σειρά του θα αρχίσει να πυροβολεί αδιάκριτα στο πλήθος; Μα όταν κάποιος έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει και να πάρει μαζί του καμιά εξηνταριά, το κάνει και με λεωφορείο ή και με τ’ αμάξι του· ακόμη και με τα ίδια του τα χέρια. Είναι γνωστή πια η πρακτική. Δε τον σταματάει τίποτε, ακόμη κι αν απαγορευτούν μέχρι και τα πιρούνια.
Για να μη χρειάζεσαι ένοπλους πολίτες πρέπει να προλαμβάνεις την τρέλα, εγχώρια ή μη. Με τους μουσουλμάνους είναι πιο εύκολο, διότι μπορείς να φροντίσεις να κυκλοφορούν όσο το δυνατόν λιγότεροι στην επικράτειά σου, όπως το κάνουν η Ουγγαρία και η Πολωνία. Λίγο αργά βέβαια πια για εμάς. Με τους ολοένα αυξανόμενους εγχώριους παλαβούς όμως, τι θα κάνεις; Είναι εύκολο να τα φορτώσεις σε ένα άψυχο αντικείμενο και να το απαγορεύεις. Τι θα κάνεις όμως, όταν ο παλαβός πάρει το τζιπ του και βγει βόλτα στην παραλία της Βάρκιζας – λόγου χάρη – που είναι προσβάσιμη στα αυτοκίνητα και δεν αστυνομεύεται ούτε με κιάλια; Θα απαγορεύσεις τα αυτοκίνητα;
Η λύση κρύβεται στο στοχοποιημένο θεσμό της οικογενείας
Η απάντηση κρύβεται στην υπεράσπιση του ισχυροτέρου συστατικού κοινωνικής συνοχής: Την οικογένεια. Οι γονείς είναι που συγκρατούν τους οργισμένους έφηβους. Τα παιδιά είναι που γεννούν αναστολές στους αγανακτισμένους σαραντάρηδες. Τα αδέρφια είναι που σε βοηθούν να μη νιώθεις μόνος και ανασφαλής στη ζούγκλα που λέγεται ανθρώπινος κόσμος και οι παππούδες είναι που σου δίνουν δύναμη και ηθικό να συνεχίσεις. Ακούγεται απλουστευμένο, αλλά δεν είναι. Η αυξανόμενη συχνότητα του φαινομένου των μακελάρηδων είναι απόλυτα συνυφασμένη με την κρίση στον θεσμό της οικογενείας.
Η οικογένεια αποδομείται χρόνια τώρα ως θεσμός από την κοινή ατζέντα «φιλελευθέρων» και νεο-κομμουνιστών που συγκροτούν τις ελίτ του δυτικού κόσμου. Μια ατζέντα, που την στοχοποιεί ως κύτταρο των παραδοσιακών κοινωνιών. Φεμινισμός, προώθηση του ομοφυλοφιλικού «προτύπου», έμφυλες ταυτότητες, απαξίωση των παραδοσιακών προτύπων του άνδρα-προστάτη και της γυναίκας-μάνας και – σύντομα – μετακύλιση του βασικού ρόλου διαπαιδαγώγησης από τους γονείς σε επικίνδυνα ιδεοληπτικούς «παιδαγωγούς», είναι λίγα μόνο από τα μέτωπα αυτού του πολέμου. Ενός πολέμου που προάγει τον ατομικισμό και εν τέλει την κοινωνιοπάθεια και τον μισανθρωπισμό, χρησιμοποιώντας ως υποκατάστατα τις υποτιθέμενες κοινωνικές πολιτικές, τον δικαιωματισμό και επιδόματα-ψίχουλα υπό το δόγμα «τρώγε και μη μιλάς».
Η εσκεμμένη μη-πρόληψη οδηγεί στο αίτημα για οπλοκατοχή-οπλοφορία
Ο ψυχάκιας του Λας Βέγκας, γιος ληστή, δις διαζευγμένος και άτεκνος, αλλά και κάθε σχεδόν ψυχάκιας της «προηγμένης» αμερικανικής επικαιρότητος είναι προϊόντα πολιτικών που εφαρμόστηκαν πρωτίστως στις Η.Π.Α. και τώρα σερβίρονται και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι προϊόντα μίας κοινωνικής μηχανικής που μετατρέπει τα πρόσωπα σε άτομα και εν τέλει σε αυτόνομες μονάδες, εύκολα χειραγωγήσιμες από έναν εκφυλισμένο και διεστραμμένο καπιταλισμό. Με τον ίδιο ακριβώς κυνισμό, εντελώς απροκάλυπτα ενθαρρύνθηκε η εγκατάσταση εκατομμυρίων μουσουλμάνων στις δυτικές χώρες και κυρίως στην Ε.Ε. Χωρίς ουσιαστικές μεταναστευτικές πολιτικές, πάντοτε με το πρόσχημα του ανθρωπισμού.
Μέχρι λοιπόν η τύχη του κόσμου, αυτής της χώρα, να έρθει στα χέρια εκείνων που δεν υβρίζουν με τη στάση τους την ανθρώπινη φύση, κάνοντας τους ανθρώπους πειραματόζωα εφαρμογής της κάθε ιδεοληψίας τους, ο τρελός του Λας Βέγκας ή και της γαλλικής Νίκαιας, που θα μπορούσαν να είναι και της Βάρκιζας, είναι αρκετοί λόγοι για να φέρουμε όπλα και όχι για να τα απαγορεύουμε.
