Πριν μερικές ημέρες το Παρατηρητήριο Κοινωνικοπολιτικών Τάσεων της εταιρείας ερευνών QED, εξέδωσε μία έκθεσή που αφορά στα ποσοστά συντηρητισμού στον ευρύτερο χώρο της ελληνικής Αριστεράς. Δύο εβδομάδες νωρίτερα και πριν λάβουν χώρα οι Εθνικές Εκλογές, η ίδια εταιρεία είχε δημοσιεύσει σειρά εκθέσεων που παρουσίαζαν τα ποσοστά εισόδου και εξόδου ψηφοφόρων από την Νέα Δημοκρατία, δείχνοντας ένα θετικό ισοζύγιο, βάση του οποίου δικαιολογήθηκε και το αυξημένο ποσοστό του κόμματος. Είναι όμως τα νούμερα ικανά να απεικονίσουν την αλήθεια από μόνα τους;
Βάσει ποσοστών, η Νέα Δημοκρατία αύξησε το ποσοστό της κατά 0,3%. Ωστόσο, οι απώλειές της σε ψήφους ανήλθαν σε 192.489, ήτοι έχασε περίπου 11,2% της δυνάμεως που έδειξαν οι εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου. Παρόμοια εικόνα παρουσιάζει και ο ΣΥΡΙΖΑ, με σημαντικές απώλειες στους ψηφοφόρους, όχι όμως και στο ποσοστό του. Όλοι έσπευσαν να πουν ότι το πολιτικό κατεστημένο απαξιώθηκε, χωρίς ωστόσο να επιχειρείται μία περαιτέρω ανάλυση ως προς το ποιον έπληξε περισσότερο η αποχή.
Επιχειρώντας να κάνει κανείς μία μαθηματική ακτινογραφία σε σχέση με τις μετακινήσεις των ψηφοφόρων, όχι μέσω δημοσκοπήσεων και Exit-Polls αλλά μέσω των καθαρών αποτελεσμάτων, μπορεί να καταλήξει σε σημαντικότατα ευρύματα. Πιο συγκεκριμένα, είδαμε ότι στις τελευταίες εκλογές συμμετείχαν 20 κόμματα, εκ των οποίων τα 10 ανήκουν στην ευρύτερη Αριστερά, τα 4 στο Κέντρο και τα 6 στην ευρύτερη Δεξιά. Άρα εκ των πραγμάτων, ένας αριστερός ψηφοφόρος είχε αισθητά περισσότερες εναλλακτικές.
Εστιάζοντας στις παρατάξεις των πρωταγωνιστών της πρόσφατης εκλογικής σύγκρουσης, είδαμε ότι η Ριζοσπαστική Αριστερά, στην οποία ανήκει ο ΣΥΡΙΖΑ περιελάμβανε δύο κόμματα (καταμετρούμε όσα συγκεντρώνουν ποσοστά άνω του 0,5%), ενώ την ίδια στιγμή η Κεντροδεξιά περιελάμβανε τρία κόμματα. Εκεί θα διαπιστώσουμε ότι η διαφορά των απωλειών είναι αναλογικά με το άθροισμα των ψηφοφόρων κάθε παρατάξεως πολύ μικρότερη, ενώ ποσοστιαία ακριβώς η ίδια (-7,4%). Αυτό όμως που σημαδεύει αυτή τη διαφορά είναι το ότι όσοι ψηφίζουν με μία παραταξιακή λογική είχαν στην Αριστερά πολύ περισσότερες εναλλακτικές, οι οποίες μάλιστα είχαν και αξιοσημείωτα ποσοστά. Αντιθέτως, οι εναλλακτικές των φηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας ήταν οι μισές, με τις περισσότερες εξ’ αυτών να κινούνται σε ποσοστά κάτω της μονάδος ή και της μισής μονάδος.
Άρα, οι όποιες απώλειες της ΝΔ ήταν στην συντριπτική τους πλειονότητα είτε προς την αποχή είτε προς φορείς εκτός παρατάξεως. Αυτό διαφαίνεται και από την προαναφερθείσα έρευνα της QED που αφορά στον συντηριτισμό των ψηφοφόρων της Αριστεράς. Τα αποτελέσματα θα εξέπλητταν οποιονδήποτε, ενώ θα απογοήτευαν κυρίως τους «φωστήρες» που διαχειρίζονται την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας:
Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα πολιτικό παράδειγμα προς αποφυγήν. Κατάφερε ως αξιωματική αντιπολίτευση, την ώρα που η χώρα διακυβερνάτο από την πιο άθλια κυβέρνηση που υπήρξε ποτέ, να απωλέσει διακόσιες χιλιάδες ψήφους και να τις στείλει εκτός παρατάξεως. Κι αυτό τη στιγμή που οι κυβερνητικές τις επιλογές κατά την διακυβέρνηση Σαμαρά άγγιζαν τα όρια της δικαίωσης. Επέτυχε το ανεπανάληπτο, του να μην εξαργυρώσει ούτε με μία ψήφο παραπάνω την πολιτική της κυρά Τασίας, την ώρα που τα ελληνικά νησιά και μαζί τους ο ελληνικός τουρισμός βούλιαζαν μαζί με τις βάρκες του στόλου των σωματεμπόρων. Δεδομένου ότι η ανωτέρω έρευνα είναι πραγματική, η ΝΔ πέτυχε η εκλογική βάση της Αριστεράς να απαρτίζεται κατά ποσοστό 50% από συντηρητικούς και εν δυνάμει συντηρητικούς ψηφοφόρους.
Αντί να αναγνώσει τα μηνύματα ερευνών, όπως αυτή που παραθέτουμε, εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται την πολιτική ως χαρτοπαίγνιο, μη αντιλαμβανόμενη ότι η Αριστερά ισχυροποιείται λόγω της ιδεολογικής ανυπαρξίας της Νέας Δημοκρατίας και παρά την χρεοκοπία των αριστερών ιδεοληψιών. Αρνείται να αντιληφθεί το μέγεθος της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς και γι’ αυτό περιθωριοποιεί κάθε φωνή επιχειρεί να την στρέψει προς την σωστή κατεύθυνση.
Η αποδόμηση της Νέας Δημοκρατίας δεν πρέπει να είναι απλά όνειρο του κάθε πραγματικού δεξιού αλλά και καθήκον απέναντι στην πατρίδα και στο μέλλον του ελληνικού έθνους. Είναι η μόνη λύση απέναντι στην ηγεμονία της Αριστεράς. Είναι η μόνη λύση, αν θέλουμε να υπάρξει μελλοντικά ένας ισχυρός πόλος που θα προάγει τα ιδεώδη του έθνους και της ελευθερίας και θα ξεριζώσει την Αριστερά από το κράτος και την καθημερινότητα των Ελλήνων.
