Προ ημερών παρευρέθηκα στο συνέδριο του ινστιτούτου DOC (Dialogue Of Civilizations) στη Ρόδο. Ένα πρωτόγνωρο πεδίο ανταλλαγής σκέψεων και ιδεών, που φέτος είχε την ιδιαιτερότητα ότι το ιδεολογικό «status» ήταν ισομερισμένο ανάμεσα σε «Liberals» και συντηρητικούς. Είχα την ευκαιρία λοιπόν, να παρακολουθήσω και την παρουσίαση της δράσεως διαφόρων ΜΚΟ στον τομέα του προσφυγικού.
Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η πεποίθηση που εξέπεμπαν οι διάφοροι «ακτιβιστές», ότι κατέχουν την μοναδική αλήθεια και ότι αυτό που κάνουν είναι θεάρεστο και αυτονόητο. Αγνοώντας τι καπνό φούμαραν οι παρευρισκόμενοι, μιλούσαν, λες και απευθύνονταν σε ομοϊδεάτες τους. Λες και δεν υπάρχει καν αντίθετη άποψη.
Δεδομένου αυτού, ιδιαίτερη αίσθηση μου έκανε η δήλωση μίας νεαράς από την Συρία, η οποία, λαλίστατη ούσα, παραδέχθηκε ότι «οι πρόσφυγες θέλουν όλοι κάποια στιγμή να επιστρέψουν στις πατρογονικές τους εστίες». Αυτό το είπε βέβαια, για να κάμψει τις όποιες ενστάσεις από το συντηρητικό κοινό που μαζεύτηκε στον χώρο της παρουσιάσεως. Τίποτε όμως δεν μαρτυρούσε ότι τόσο οι ΜΚΟ όσο και οι γραφειοκράτες που χαράζουν την ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική και την πολιτική ασύλου, ενεργούν με βάση αυτό το δεδομένο.
Οι ακριβοθώρητες δομές υποδοχής, τα «catering», τα πλουσιοπάροχα επιδόματα, η φορολογική ασυλία, η χρηματοδότηση της διαμονής σε κανονικά καταλύματα, η υπέρμετρη ανοχή και ο κατακλυσμός νομοθετημάτων με σκοπό την περιβόητη «ένταξη», κάθε άλλο παρά το προσωρινό της παραμονής των, εξ’ Ανατολών κυρίως, προσφύγων και «προσφύγων» μαρτυρούν. Το έχει πει άλλωστε και ο σοφός λαός: «Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.»
Και είναι ανεκτό αυτό, όταν το προσωρινόν μονιμοποιείται εξ’ ανάγκης ή ακουσίας αναβλητικότητος. Τι γίνεται όμως, όταν ανακαλύπτει κανείς ότι την πρόθεση του προσωρινού, μόνον οι ίδιοι οι πραγματικοί πρόσφυγες – ουχί οι εντός εισαγωγικών – έχουν. Έχει μήπως προαποφασισθεί από κάποιον ότι ο πόλεμος στη Συρία θα διαρκέσει αιώνια; Κι αλήθεια, γιατί όλες αυτές οι ΜΚΟ, αλλά και τα συντεταγμένα κράτη με τις κυβερνήσεις που ενεργούν για το καλό των προσφύγων, δεν συμπεριλαμβάνουν στις «καλοπροαίρετες» πολιτικές τους, τις ενέργειες εκείνες που θα επιταχύνουν την ασφαλή επιστροφή των προσφύγων στα σπίτια τους;
Μα φυσικά, διότι ουδείς εκ των οψίμων αυτών «ανθρωπιστών» κόπτεται για τις πραγματικές επιθυμίες των πραγματικών προσφύγων. Ούτε φυσικά έχει την παραμικρή διάθεση να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Να αποκαλέσει τους πρόσφυγες πρόσφυγες και τους λαθρομετανάστες… λαθρομετανάστες. Δημιουργούν όλοι αυτοί έναν χυλό υπό τον μανδύα της προσφυγιάς και της διαδικασίας παροχής ασύλου, ώστε να δρομολογηθεί ευκολότερα η νομιμοποίηση και όχι απλά ένταξή τους, αλλά η πολιτογράφηση – απόδοση ιθαγενείας.
Και γιατί άλλωστε να επιδιώξουν τον επαναπατρισμό; Για να στερηθούν νοήματος υπάρξεως οι πολυάριθμες ΜΚΟ-πλυντήρια ανεξέλεγκτης κυκλοφορίας χρήματος; Δισεκατομμύρια δολαρίων και ευρώ διοχετεύονται από την Ε.Ε. αλλά και διαφόρων Κροίσων, όπως ο Σόρος, μέσω αδιαφανών διαδικασιών στις ΜΚΟ, για να καταλήξει το χρήμα στα χέρια επιτηδείων ολιγαρχών και βαρόνων, περικεκομμένο για την απαραίτητη προμήθεια των αβούλων μικροπωλητών του ανθρωπισμού και την συντήρηση του εμπορεύματος – των προσφύγων δηλαδή. Ο ισλαμικός φουνταμενταλισμός, η τρομοκρατία και όλα τα παρελκόμενά τους, δεν αποτελούν καν αστάθμητους παράγοντες. Το έγκλημα έχει ήδη πραγματοποιηθεί και οι ληστές το έσκασαν με τα λεφτά…
Προ μίας εβδομάδος, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτωρ Όρμπαν, μιλώντας σε «Διεθνές Συνέδριο για τις διώξεις Χριστιανών» στη Βουδαπέστη έλεγε χαρακτηριστικά, εξάροντας την αντίσταση της Ουγγαρίας στην αποδοχή μερίσματος προσφύγων εντός των συνόρων της:
«Κάνουμε αυτό που οι τοπικοί Χριστιανοί ηγέτες λένε να κάνουμε. Αυτό που οι κοινότητες που διευθύνουν εκτιμούν περισσότερο σήμερα: Τους βοηθούμε να επιστρέψουν στις πατρίδες τους…»
Ο επαναπατρισμός προσφύγων και λαθρομεταναστών πρέπει να είναι η αιχμή του δόρατος κάθε μεταναστευτικής πολιτικής. Οι πολιτικές εντάξεως προσβάλλουν τη βούληση των γηγενών κοινωνιών, περιφρονούν όμως και αυτήν των προσφύγων. Θέτουν δε τα θεμέλια για την διάρρηξη των παραδοσιακών κοινωνικών ιστών της Ευρώπης και εν τέλει την σύγκρουση και τον πιθανό αφανισμό των γηγενών Ευρωπαίων. Ο μύθος της ένταξης δεν είναι τίποτε άλλο από το ηθικό ξέπλυμα όσων συμμετέχουν στο πάρτι των ΜΚΟ. Διαφορετικά, λογική δεν υπάρχει…
