Για τη δεξιά και φυσικά τον γράφοντα, όπου η ελευθερία οριοθετείται από το εθνικό συμφέρον, «δημογραφική κρίση» σημαίνει γήρανση και συρρίκνωση του γηγενούς – εθνικού πληθυσμού. Για την λιμπεραλιστική και νεοσυντηρητική κεντροδεξιά και την αριστερά στο σύνολό της, η δημογραφική κρίση αφορά στον πληθυσμό μίας χώρας αόριστα. Αφορά στον ενεργό και ανενεργό πληθυσμό αδιάκριτα, καθώς το ισοζύγιο αυτών των δύο συνδέεται άρρηκτα με την ανάπτυξη και το ασφαλιστικό σύστημα.
Είναι γνωστό ότι η δημογραφική γήρανση επιφέρει κατάρρευση του ρυθμού ανάπτυξης. Ακόμη και ευημερούσες χώρες, χωρίς τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η δική μας, δεν μπορούν να επιτύχουν τους δείκτες γεννητικότητος που θα τους διασφαλίσουν την σταθεροποίηση της αναπτύξεώς τους.
Αυτό δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό, καθώς η δημογραφική κρίση δεν απεικονίζεται στο μέγεθος του πληθυσμού κάποιων χωρών. Αφενός, λόγω της αυξήσεως του προσδοκίμου της ζωής των γηγενών πληθυσμών, πράγμα που επηρεάζει θετικά μόνον τον αριθμό του ανενεργού πληθυσμού. Αφετέρου, λόγω της μαζικής «εντάξεως» – διά πολιτογραφήσεως, εκχωρήσεως υπηκοότητος ή και ιθαγενείας – λαθρομεταναστών.
Δεδομένου ότι η «ένταξη» μέχρι σήμερα συνδέεται με την εξεύρεση εργασίας κυρίως, με χαμηλές παροχές ή με την υπαγωγή σε επιδοματικές πολιτικές, γίνεται αντιληπτό, ότι μαζί με τους αυξανόμενους δείκτες ανεργίας, το μεν σύνολο των γηγενών μισθωτών αντικαθίσταται σταδιακά από μετανάστες με πολύ μικρότερες μισθολογικές απαιτήσεις. Η δε δεξαμενή των ευνοουμένων από επιδοματικές πολιτικές των ανέργων κατοίκων και των προς ένταξη μεταναστών διευρύνεται. Έχουμε λοιπόν ένα πλήθος δυνάμει ενεργών προσώπων στον ανενεργό πληθυσμό.
Μοιραία, παρά την «δημογραφική ένεση», η ανάπτυξη δεν επιτυγχάνεται, αφού αυτό προϋποθέτει μία ετήσια αύξηση του 2% στον ενεργό πληθυσμό. Και πώς να γίνει αυτό, όταν τα σημερινά μεταναστευτικά ρεύματα απαρτίζονται κυρίως από μετανάστες που στοχεύουν σε χώρες με γενναιόδωρες επιδοματικές πολιτικές, όπως η Σουηδία και η Γερμανία και άρα χωρίς την πρόθεση για επαγγελματική αποκατάσταση; Ακόμη δε και κατά την «transit» αναμονή τους σε χώρες όπως η Ελλάδα, επιδοτούνται αδρά και δεν εργάζονται.
Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι αυτά έχουν διαφύγει την προσοχή των καλοσπουδασμένων ευρωπαϊκών ελίτ. Εμμένουν ίσως σε αυτές τις επικίνδυνες πρακτικές, καθώς έτσι περιθωριοποιούνται οι γηγενείς πληθυσμοί, των οποίων η συναίνεση ανακαλείται σε ένα πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αναζητούν νέους πειθήνιους υπηκόους για να εφαρμόσουν ανενόχλητοι τις ιδεοληπτικές πολιτικές τους. Στο βωμό όμως της συναινέσεως που αναζητούν θα θυσιαστούν πρώτοι!
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
