Μια γενοκτονία χωρίς «προστιθέμενη αξία»
Ο εθνικισμός του θήτη και του θύματος
Η μαζική εξόντωση εκατομμυρίων Ουκρανών κατά την διετία 1932-1933 μέσω ενός λιμού, προϊόντος – για κάποιους – της Σοβιετικής Κολλεκτιβοποίησης και της κακής διαχείρισής της ή – για κάποιους άλλους – της εσκεμμένης πολιτικής αντιμετώπισης του Ουκρανικού Εθνικισμού από τον Στάλιν είναι σίγουρα ένα θέμα που δεν θα ‘πρεπε να διαφεύγει από κανέναν. Το επίσημο Ρωσικό Κράτος, φυσική συνέχεια του Σοβιετικού, αρνείται μέχρι και σήμερα το εσκεμμένο αυτής της μοναδικής στα χρονικά σφαγής, επικαλούμενο λάθος εκτίμηση του επιτελείου του Στάλιν. Μαρτυρίες, ωστόσο, περί σχετικών προβλέψεων που αγνοήθηκαν παντελώς από τις αρχές της δεκαετίας του ’30, κλίνουν προς την δεύτερη εκδοχή.
Το βέβαιο είναι ότι η Μόσχα είχε ένα πολύ ισχυρό κίνητρο για να προχωρήσει στην εξολόθρευση του Ουκρανικού λαού, του μεγαλυτέρου έθνους στον τότε Σοβιετικό κόσμο μετά τους Ρώσους. Το κίνητρο ήταν η αποτυχία της πολιτικής της Ουκρανοποίησης (1), η οποία είχε ως σκοπό την ενθάρρυνση της χρήσης της ουκρανικής γλώσσας και την εκχώρηση αρκετών ελευθεριών (2), ώστε να μπορεί πολύ πιο εύκολα να γίνει αποδεκτή η κομμουνιστική ιδεολογία και να αναδειχθούν ντόπιοι ηγέτες, πολιτικοί και πνευματικοί που θα εξασφαλίσουν την κυριαρχία του κομμουνισμού στις συνειδήσεις των Ουκρανών. Η ίδια πολιτική εφαρμόστηκε και σε άλλα μικρότερα έθνη της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας.
Τα αποτελέσματα της Ουκρανοποίησης ήταν ραγδαία. Το ουκρανικό χωριό που ήταν το αντικείμενο της εν λόγω πολιτικής μετετράπη σε μερικά χρόνια σε προπύργιο για την αναβίωση των εθνικών παραδόσεων και την δημιουργία εγχώριας διανόησης, η οποία μοιραία μεταφέρθηκε στις πόλεις. Ο Στάλιν θορυβήθηκε, βλέποντας ότι η εκχώρηση αυτών των δικαιωμάτων οδηγούσε στην ενστικτώδη ανάπτυξη του ουκρανικού εθνικισμού, απειλώντας την ηγεμονία της Μόσχας, χωρίς να χρειαστεί καν να τεθεί υπό αμφισβήτηση η δεσπόζουσα ιδεολογία, αλλά απλά ο υπερεθνικός της χαρακτήρας. Γινόταν δε σαφές ότι ο ουκρανικός εθνικισμός δεν ήταν πια ο παλαιός εθνικισμός που λειτουργούσε αποδεχόμενος την όποια ηγεμονία, αλλά μιλούσε πλέον ανοικτά για αποτίναξη του κατακτητικού ζυγού, κατά τα πρότυπα των αντιαποικιακών εθνικιστικών κινημάτων που εμφανίστηκαν την εποχή εκείνη κυρίως στην Ασία.
Η Μόσχα καταλάβαινε ότι αν αυτή η διαδικασία συνεχιζόταν για άλλη μια δεκαετία, η Σοβιετική-Ρωσική Αυτοκρατορία θα κατακερματιζόταν όπως ακριβώς αυτό συνέβη με την Αυστροουγγρική στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το Κρεμλίνο διεπίστωνε άλλη μία ουσιώδη πραγματικότητα: η αυτοκρατορία μπορούσε να διατηρηθεί μόνο με τον ρωσοκεντρικό ολοκληρωτισμό. Κι αυτό σήμαινε ολοκληρωτισμό σε κάθε σφαίρα της καθημερινότητος. Μόνον η απόλυτη ισχύς μπορούσε να εγγυηθεί μία συμπαγή αυτοκρατορία. Επιπλέον, μία Ρωσία χωρίς την Ουκρανία θα περιοριζόταν ουσιαστικά στο μικρό βασίλειο που ήταν η Μόσχα τον 16ο αιώνα προ του Τσάρου Πέτρου του Α’.
Η εξόντωση
Το ιστορικό εκκρεμές άρχισε να ταλαντεύεται σε μια διαφορετική κατεύθυνση στο τέλος της δεκαετίας του 1920. Η εθνική αναγέννηση έπαιρνε πλέον άσχημη τροπή. Οι «αυτοκρατορικές» δυνάμεις ανασυντάχθηκαν, αισθανόμενες ότι είχε έρθει η ώρα να αντιδράσουν και να εκδικηθούν. Η εκδίκησή τους ξεδιπλώθηκε σε τρεις άξονες:
1. Την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα χωριά και την επιβολή της ολοκληρωτικής αγροκαλλιέργειας με τη μορφή της κολεκτιβοποίησης (κολχόζ).
2. Το ξερίζωμα των ιδιωτικών επιχειρήσεων στη βιομηχανία και το εμπόριο.
3. Την εξόντωση του πλουραλισμού στις τέχνες. Όλοι οι πολιτιστικοί σύλλογοι θα αντικαθίσταντο από ενιαίους πολιτιστικούς συλλόγους.
Το κρισιμότερο σημείο αυτού του νέου προγράμματος ήταν η εξόντωση του παραδοσιακού χωριού ως δομή, η οποία αποτελούσε ανέκαθεν το θεμέλιο του έθνους. Ο Στάλιν αναγνώρισε τον καθοριστικό ρόλο του χωριού στο κυοφορούμενο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. «Το χωριό είναι ο μεγαλύτερος στρατός για ένα εθνικό κίνημα», θα γράψει. «Χωρίς το χωριό η κίνηση καθίσταται αδύνατη. Αυτό είναι που εννοούμε όταν λέμε ότι το εθνικό ζήτημα είναι στην πραγματικότητα, το ζήτημα του χωριού». (3)
Το 1932, ο μπατζανάκης (4) του Στάλιν Στανισλάβ Ρέντενς, επικεφαλής από τον Ιούλιο του 1931 της ουκρανικής GPU (5), μαζί με τον τοπικό Πρώτο Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας, Στανισλάβ Κόσσιορ, έλαβαν την εντολή, ως μέρος της διαδικασίας της Κολλεκτιβοποίησης, να αναπτύξουν ένα πρόγραμμα που θα οδηγούσε στην εξόντωση των Κουλάκων και των λοιπών αντιφρονούντων και επαναστατών. Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος συνελήφθησαν δύο χιλιάδες επικεφαλής Κολχόζ.
Ο Παβέλ Ποστίσεβ, ο οποίος εστάλη στην Ουκρανία το 1933 ως πληρεξούσιος της Μόσχας, θα έγραφε μετά από χρόνια: «Τα λάθη και η εποπτεία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας στην υλοποίηση της πολιτικής της Ουκρανοποίησης ήταν ένας από τους σημαντικότερους λόγους για την κατάρρευση της γεωργίας κατά τα έτη 1931-1932».
Μία πρόταση είναι αρκετή για να αποδείξει ότι το εθνικό ζήτημα της Ουκρανίας ήταν η πραγματική αιτία που οδήγησε στην καταστροφή του 1933. Η Ολομέλεια και το 12ο Συνέδριο του ΚΚ Ουκρανίας τον Ιανουάριο του 1934 ανακοίνωναν ότι «ο μεγαλύτερος κίνδυνος στην Ουκρανία είναι ο εγχώριος εθνικισμός. Αυτό σηματοδοτούσε και μία κρίσιμη καμπή στις πολιτικές αντιμετώπισης των εθνικοτήτων από το Κρεμλίνο. Μέχρι τότε, η αναφορά στους κινδύνους που εγκυμονούσε η πολιτική των εθνικοτήτων ήταν «Ρωσικός Ιμπεριαλιστικός Σωβινισμός». Μέσα στο συνέδριο όμως ο Ποστίτσεβ διεκήρυττε ότι «το 1933 ήταν η χρονιά της ήττας της Ουκρανικής Εθνικιστικής Αντεπανάστασης».
Την άνοιξη του 1933, την ώρα που εκατομμύρια Ουκρανών χωρικών λιμοκτονούσαν, σοβιετικές δυνάμεις πραγματοποίησαν μαζικές εκτελέσεις σε όλη την Ουκρανία. Δύο ομάδες του πληθυσμού στοχοποιήθηκαν: οι διανοούμενοι και οι Ουκρανοί κομμουνιστές που κάποτε ανήκαν στην αντίθετη μεριά. Η σύγκριση μεταξύ των απογραφών του 1926 και του 1939 δείχνουν ότι ο ουκρανικός πληθυσμός μειώθηκε κατά 10% κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ενώ ο αριθμός των Ρώσων αυξήθηκε κατά 27%. (6)
Η εντυπωσιακή αυτή αντίθεση εξηγείται από τις μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν την επιλεκτική πολιτική που εφαρμόστηκε κατά μήκος των ρωσοουκρανικών συνόρων. Τα ουκρανικά χωριά λιμοκτονούσαν και οι Ουκρανοί «σκαρφάλωναν στις οροφές των βαγονιών για να ταξιδέψουν λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στο εγγύτερο ρωσικό χωριό για να αγοράσουν ψωμί.»
Η Εσοδεία του 1932 άφησε στις σοβιετικές αρχές μόλις 4,3 εκ. τόνους σιτηρών, την ώρα που ένα έτος νωρίτερα η σοδειά ήταν 7,2 εκ. τόνοι. Οι μερίδες περιορίστηκαν στις πόλεις και τον χειμώνα 1932-33 πολλές αστικές περιοχές λιμοκτονούσαν. Ο κανιβαλισμός δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή του ως μαζικό φαινόμενο. Το καθεστώς εκτύπωσε και τοιχοκόλλησε αφίσες που έγραφαν: «Το να τρως τα ίδια σου τα παιδιά είναι μία βαρβαρική πράξη.» Πάνω από 2500 Ουκρανοί καταδικάστηκαν για κανιβαλισμό κατά την διάρκεια του λιμού του 1932-1933.
Ιστορικοί έχουν συμπεράνει ότι η Ουκρανία κατά την διάρκεια της δεκαετίας του ‘30 έχασε 80% της δημιουργικής της διανόησης. Ο ουκρανικός πολιτισμός έχασε πολύ περισσότερα από τον ακρογωνιαίο λίθο του, το ουκρανικό χωριό. Από ‘κει που το 1930 το 80% των βιβλίων που εξεδίδοντο στην Ουκρανία ήταν στην ουκρανική γλώσσα, μετά από τέσσαρα χρόνια το ποσοστό αυτό μειώθηκε στο 59%.
Παρά την πληθώρα πηγών, από τις οποίες μπορεί κανείς να προβεί σε εκτιμήσεις ως προς τον αριθμό των θυμάτων, μέχρι σήμερα δεν υπάρχει κάποια συμφωνία ιστορικών και μελετητών ως προς αυτόν. Ακόμη και τα δημογραφικά στοιχεία των απογραφών τίθενται υπό αμφισβήτηση, καθώς δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι οι Σοβιετικοί αλλοίωναν τις απογραφές κατά το δοκούν για προπαγανδιστικούς λόγους. Ο μικρότερος αριθμός που έχει μέχρι σήμερα ακουστεί είναι τα τρία εκατομμύρια, ενώ ο τέως Πρόεδρος της Ουκρανίας είχε μιλήσει για δέκα εκατομμύρια και κάποια άλλη στιγμή για είκοσι. Τον Αύγουστο του 1942 ο Ιωσήφ Στάλιν, σε μία συζήτησή του με τον Ουΐνστον Τσώρτσιλ ανέφερε την εκτίμησή του για τον αριθμό των «κουλάκων» (7) που εξολοθρεύθηκαν αντιστεκόμενοι στην κολλεκτιβοποίηση στα δέκα εκατομμύρια, ενώ ο δυτικός τύπος της εποχής αναφερόταν σε έξι εκατομμύρια.
Από ιστορική σκοπιά το έτος 1933 στην ιστορία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας είναι ανάλογο με το 1848 στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία, όταν οι ηγεμόνες της Βιέννης προστάτευσαν το βασίλειο από την διάλυση, παίρνοντας δραστικά μέτρα για την αντιμετώπιση των φυγόκεντρων εθνικών κινημάτων. Αυτή ήταν και η τελευταία αποτελεσματική κίνηση πριν την ολοκληρωτική κατάρρευση των Αψβούργων το 1918. Η μεταστροφή του Στάλιν έναντι της μέχρι τότε ορθόδοξης κομμουνιστικής πολιτικής που αντιμετώπιζε με καχυποψία μέχρι και εχθρότητα τον εθνικό χαρακτήρα που έτεινε να λάβει το σοβιετικό καθεστώς, καταδεικνύει το ουτοπικό της μαρξιστικής ιδεολογίας, η οποία αδυνατεί να αντιμετωπίσει τον εθνικισμό ως ενστικτώδη αντίδραση σε κάθε ζώντα εθνικό οργανισμό, τόσο ως θύτης όσο και ως θύμα. Αυτό ήταν που οδήγησε και στην μετάλλαξη του καθεστώτος σε αυτό ακριβώς, που μέχρι πρότινος ήταν ο υπέρτατος εχθρός του: Μία αυτοκρατορία.
Όπως και να ‘χει, πρόκειται για μία άγνωστη για τους πολλούς πτυχή της ιστορίας, η οποία, μ’ όποια εκδοχή κι αν την δει κανείς, αποτελεί ένα από τα πιο θλιβερά, αλλά και καλά κρυμμένα μυστικά στην ντουλάπα του κομμουνισμού και των συγχρόνων θιασωτών του. Κι αυτό, γιατί ασχέτως του ποια ήταν τα αίτια που οδήγησαν στον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων, το Σοβιετικό Κράτος έκρυψε επιμελώς από την διεθνή κοινότητα το προϊόν του «λάθους» του, επενδύοντάς το με τον μανδύα προπαγανδιστικών ταινιών και εντύπου υλικού της Αγκιτάτσιάς του (8), που παρουσίαζαν τους λιμοκτονούντες αγρότες ως κλέφτες του πλούτου του λαού και κανιβάλους, επιβάλλοντας μάλιστα και νόμους που καταδίκαζαν όσους απεγνωσμένα μέσα στην πείνα τους έτρωγαν τα κουφάρια των νεκρών βλαστών του ουκρανικού έθνους.
Πώς είδε η Ελλάδα τον λιμό;
Ο καταστροφικός λιμός της Ουκρανίας έγινε αρχικά γνωστός στην διεθνή κοινή γνώμη από πλήθος μαρτυριών που είναι εύκολο να βρεθούν στο διαδίκτυο. Ωστόσο, δεν συνεκίνησε και τόσο την διεθνή κοινή γνώμη, καθώς επισκιάστηκε από την κατάληψη της εξουσίας στην Γερμανία από τον Αδόλφο Χίτλερ.
Με την βοήθεια του ψηφιοποιημένου αρχείου της Εθνικής Βιβλιοθήκης διαπιστώνουμε ότι στην Ελλάδα, ο λιμός είχε γίνει από νωρίς αντιληπτός, κυρίως από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, η οποία συχνά πυκνά αναφερόταν σε πληροφορίες για μεγάλη πείνα στην Ουκρανία. Αυτό είχε προκαλέσει ένα μπαράζ αντεγκλήσεων με τον Ριζοσπάστη, ο οποίος για γνωστούς σε όλους λόγους είχε αναλάβει εργολαβικά τον ρόλο του υπερασπιστή της Σοβιετικής Ενώσεως, αλλά και του θιασώτη της πολιτικής της κολεκτιβοποίησης. Την ΕΣΤΙΑ ακολούθησε και η ΠΡΩΙΑ (9), η οποία στα μέσα Σεπτεμβρίου αναδημοσίευσε άρθρο της παριζιάνικης «Le Matin» με την μαρτυρία της Ουκρανοαμερικανίδος Μάρθας Στεμπάλο, η οποία μόλις είχε επιστρέψει μετά από έναν μήνα στην Ουκρανία. Η δήλωση της Στεμπάλο συνοψιζόταν στα εξής:
«…στις γειτονιές του Κιέβου, ο πληθυσμός δείχνει φυσικά εξωτερικά συμπτώματα πείνας (πρησμένα πόδια, ανοικτές πληγές, εξανθήματα, … κλπ.). Στα χωριά έξω απ’ το Κίεβο αρκετοί άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να καταφεύγουν σε υποκατάστατα από δένδρα, ξυλοπολτό και χόρτα. Φρουροί έχουν τοποθετηθεί σε ειδικές πλατφόρμες στους αγρούς και πυροβολούν λαθροκυνηγούς εν ψυχρώ. Στην Ποντόλια η κυρία Στεμπάλο πληροφορήθηκε ότι οι γονείς της είχαν πεθάνει από την πείνα. Στην Πισάριβκα, ένα χωριό 800 κατοίκων, 150 άτομα πέθαναν από την ίδια αιτία την άνοιξη του 1933, ενώ είναι επιβεβαιωμένο ότι στην περιοχή του Κιέβου, καθώς και σ’ αυτήν της Οδησσού, ο κανιβαλισμός αποτελεί πλέον συνήθη πρακτική.»
Πρόσβαση στο αρχείο της «Πρωίας» δεν έχουμε προς το παρόν, ωστόσο ο Ριζοσπάστης για να απαντήσει, δημοσίευσε ένα αρκετά σημαντικό μέρος της εν λόγω μαρτυρίας ως εξής (10) :
«Κατά τας αφηγήσεις της Μάρθας Στεμπάλο, η πείνα εις την Ουκρανίαν είναι τόση, ώστε οι κάτοικοί της ευρίσκονται συχνά εις την ανάγκην να σκοτώνουν τους σκύλους και τις γάτες, δια να τους τρώγουν.
»Τα άλογα, συνεχίζει, αδυνατίζουν από ημέρας εις ημέραν και εις το τέλος ψοφούν. Τα καταπεπονημένα άλογα παραλαμβάνονται από τας αρχάς, τα όργανα των οποίων τα σκοτώνουν, τα τεμαχίζουν και αφού εμποτίσουν τα τεμάχιά των με φανέλαιον και ασβέστην, διά τον κίνδυνον της αποσυνθέσεως και της μεταδόσεως μολυσματικών νόσων, τα θάπτουν. Την νύκτα όμως, οι πεινασμένοι κάτοικοι τα ξεθάπτουν, τα βάζουν εις το νερό, κατόπιν τα ξηραίνουν εις τον αέρα και τα τρώγουν. Τα άλογα τείνουν πλέον να εξαφανισθούν τελείως από την Ουκρανίαν. Κάποτε, βλέπει κανείς εις την ύπαιθρον ένα συγκρότημα σπιτιών, σκεπασμένων με μίαν τεράστιαν μαύρην σημαίαν. Αυτό σημαίνει ότι το χωριό είναι ακατοίκητον και ότι όλοι οι κάτοικοί του απέθανον από πείναν».
Όλα αυτά βέβαια, όχι για να ενημερωθούν οι αναγνώστες του Ριζοσπάστη για τον λιμό, αλλά για να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στην διάψευση, η οποία μεταξύ άλλων ανέφερε:
Αυτό το αίσχος έγραφε προχτές η «Πρωία» του μεγαλοκεφαλαιοκράτη Πεσματζόγλου, αντιγράφοντας τα αντισοβιετικά δελτία των χιτλερικών πρακτορείων. Αντάξιος συναγωνιστής της φασιστικής «Εστίας». […]
Μεσολαβούντος ενός διθυράμβου για τον «Πατερούλη» και την πολιτική των «Κολχόζ» ο Ριζοσπάστης συμπεραίνει:
Να γιατί όλες οι αστικές φυλλάδες, παρά τους ουρανοσφοντυλικούς μπάτσους που φάγανε από τους Έλληνες κολχόζνικους με τα γραφτά τους που περάσαμε στα προηγούμενα φύλλα μας εξακολουθούν να ουρζιάζουνε: «Πείνα και των γονέων στην Ουκρανία»!
Δεν αρκείται όμως στο λιβάνισμα. Ο Ριζοσπάστης έχει πάρει ολοκληρωμένη γραμμή από το Κρεμλίνο, συνοδευόμενη από… στοιχεία και δη ευχαριστήριες επιστολές «κολχόζνικων» προς τον σύντροφο Στάλιν, τέσσερεις για την ακρίβεια. Πρόκειται για επιστολή της ποντιακής κοινότητος των κολχοζνίκων της ελληνικής περιφερείας της Μαριουπόλεως, για μία μαρτυρία της νεαράς Σοφίας Σεβτσένκο και του 70χρονου παππού της, καθώς και επιστολές των κολχόζνικων Δαβίδ Μορόζ και Εσέλ Ναζάροφ, οι οποίοι δηλώνουν ότι έχουν τόσο σιτάρι, που δεν ξέρουν που να το βάλουν.
Ο ρόλος των Εβραίων
Δεν είναι τυχαίο ούτε ακούσιο το ότι οι δύο από τις τρεις μαρτυρίες που υπαγόρευσε η Μόσχα στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ υπογράφονται από ισραηλινά ονόματα. Την εποχή εκείνη, πάντα σύμφωνα με δημοσιευμένες στατιστικές, 38,5% όσων στελέχωναν τον Σοβιετικό μηχανισμό ασφαλείας της ήταν ιουδαϊκής καταγωγής. Από τους πρωτεργάτες του σατανικού αυτού σχεδίου ήταν και ο Γκένριχ Γιαγκόντα. «Ο μεγαλύτερος Εβραίος σφαγέας του 20ου αιώνος», θα γράψει σε αγγλόφωνη ισραηλινή διαδικτυακή εφημερίδα ο συμπατριώτης του Σεβέρ Πλόκερ το 2006 (11), αναρωτούμενος γιατί ένας Ισραηλινός φοιτητής τελειώνει τις σπουδές του χωρίς να έχει μάθει τίποτε για τον ιδρυτή της NKVD, που υπό τας διαταγάς του Στάλιν ευθύνεται για των θάνατο πάνω από 10 εκ. ανθρώπων.
Στο ίδιο κείμενο μαθαίνουμε και για τον Λαζάρ Καγκάνοβιτς, άλλον έναν ομόθρησκο του Πλόκερ, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Πολίτ Μπιρό (Πολιτικό γραφείο), από τους στενούς συνεργάτες του Στάλιν. Ο Πλόκερ επισημαίνει ότι «οι λιμοκτονούντες της Ουκρανίας, μία άνευ προηγουμένου τραγωδία στην ιστορία της ανθρωπότητος, ισότιμη με τις τερατουργίες των Ναζί και του Μάο στην Κίνα, δεν συνεκίνησαν τον Καγκάνοβιτς».
Ο τ. Πρόεδρος της Ουκρανίας Βίκτωρ Γιούσενκο, κατά την διάρκεια της Προεδρίας του, θέλοντας να εκδικηθεί τους Ρώσους για την εχθρότητα που τον αντιμετώπισαν, ανέδειξε το θέμα του Τεχνητού Λιμού του ’33, βαφτίζοντάς το μάλιστα με έναν νεολογισμό της δεκαετίας του ‘80, αντίστοιχο με αυτόν του Holocaust που χρησιμοποίησαν οι Εβραίοι για το Ολοκαύτωμα, το ΓΟΛΟΔΟΜΟΡ. Παρ’ ότι όμως αρκετά κράτη αναγνώρισαν το τραγικό αυτό ιστορικό γεγονός ως Γενοκτονία, οι προσπάθειες προσέκρουσαν στις αντιρρήσεις του Ισραηλινού κράτους κι έτσι η Διεθνοποίηση του ΓΟΛΟΔΟΜΟΡ μπήκε στα συρτάρια, αφήνοντας εκατομμύρια ψυχές να αναμένουν μάταια την δικαίωσή τους, στον βωμό του μονοπωλίου του ανθρωπίνου πόνου.
Παναγιώτης Δούμας
Υ.Γ.: Αφιερωμένο στην περήφανη Ουκρανή σύζυγό μου Όλγα και στα θύματα της οικογενείας της, στον εθνικιστή προπάππο της που εκτελέστηκε από τον ίδιο τον Ντζιρζίνσκι, καθώς και στον φίλο μου τον Μάκη που στα γεράματα ανακάλυψε την «προστιθέμενη αξία» του Ολοκαυτώματος.
_________________________________________________________________________
(1) Η πολιτική αυτή, προϊόν αποφάσεως του 10ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ το 1921 ήταν γνωστή ως «Κορενιζάτσιγια» ή «Επιστροφή στις Ρίζες» και αποτελεί ένα πολύ εντυπωσιακό φαινόμενο στην ιστορία της Σοβιετικής Ενώσεως. Στην Ουκρανία η πολιτική αυτή έγινε γνωστή ως «Ουκρανιζάτσιγια» (Ουκρανοποίηση). Ο όρος χρησιμοποιήθηκε ευρα ίως και σε επίσημα έγγραφα κατά την δεκαετία του ’20. Η κυβερνητική απόφαση που το 1923 υπαγόρευε την εφαρμογή της ανωτέρω οδηγίας του Συνεδρίου έλεγε χαρακτηριστικά: […] Η λαϊκή κυβέρνηση γνωστοποιεί την ανάγκη […] για εστίαση της προσοχής του κράτους στο άμεσο μέλλον, στην ανάπτυξη της ουκρανικής γλώσσας. Η υποτιθέμενη ισοτιμία των δύο πιο ευραίως χρησιμοποιουμένων γλωσσών – της ουκρανικής και της ρωσσικής – δεν έχει εφαρμοσθεί επαρκώς. Η μέχρι σήμερα εμπειρία δείχνει ότι έχει ευνοηθεί η ρωσική γλώσσα. Για να εξαλειφθεί αυτή η ανισότητα η κυβέρνηση θα εφαρμόσει μία σειρά τακτικών μέτρων, τα οποία θα εγγυηθούν την ισότητα για κάθε γλώσσα που χρησιμοποιείται εντός των ορίων της ουκρανικής περιφερείας και θα εξασφαλίσει μία θέση για τους Ουκρανούς ανάλογη με την ισχύ του ουκρανικού έθνους στην περιφέρεια της Ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας.
(2) Απελευθερώθηκε το επιχειρείν, ενώ μία από αυτές τις πιο σημαντικές ελευθερίες ήταν η δημιουργία τοπικών περιφερειακών στρατών. Από τις 17 μεραρχίες που ήταν εγκατεστημένες στην Ουκρανία στα τέλη της δεκαετίας του ’20, οι οκτώ ήταν ντόπιες, αποτελούμενες εξ’ ολοκλήρου από Ουκρανούς. Χρησιμοποιούσαν την ουκρανική γλώσσα για την επικοινωνία και τα παραγγέλματά τους, ενώ και στις στρατιωτικές σχολές η ουκρανική αποτελούσε την επίσημη γλώσσα.
(3) Στάλιν: «Ο μαρξισμός και το εθνικό και αποικιακό ζήτημα», Μόσχα 1935
(4) Είχε παντρευτεί την αδελφή της δευτέρας συζύγου του Στάλιν.
(5) Η μυστική αστυνομία της ΕΣΣΔ, πρόδρομος της KGB και διάδοχος της ΤΣΕΚΑ.
(6) http://demoscope.ru
(7) Η λέξη «κουλάκος» κατά την Σοβιετική ορολογία εχρησιμοποιείτο για να περιγράψει του αυτόνομους αγρότες που ηρνούντο να ενταχθούν στα Κολχόζ του Στάλιν και να εκχωρούν στις Σοβιετικές Αρχές μέρος της παραγωγής τους.
(8) Η αγκιτάτσια λατ. (agitatio=παρότρυνση) είναι η κινητοποίηση των μαζών (πολλά άτομα μαζί με ενιαία συμπεριφορά) με κατάλληλα συνθήματα, προκειμένου να επιτευχθούν ορισμένοι σκοποί
(9) Πρωία, καθημερινή πρωινή εφημερίδα, 12/9/1933
(10) Ριζοσπάστης, 14/9/1933
(11) Ynetnews.com: Sever Plocker, «Stalin’s Jews», 21/12/2006
